Εικόνα

Εικόνα

Ενας αρχαίος μύθος αναφέρει:

Αφού οι θεοί δημιούργησαν τον κόσμο, φοβήθηκαν ότι ίσως κάποτε ο Ανθρωπος τους επισκιάσει...


Θέλησαν λοιπόν να κρύψουν κάπου το μυστικό της Αθανασίας,

ώστε ο άνθρωπος να μην το βρει ποτέ και να παραμείνει θνητός και αδύναμος...

Ακούστηκαν πολλές απόψεις...

Η πιο σοφή ήταν να το κρύψουν μέσα στην καρδιά του Ανθρώπου γιατί εκεί δεν θα σκεπτόταν να ψάξει ποτε...

Ετσι και έγινε.


Εκτοτε ο Ανθρωπος αναζητα το κλειδί της αθανασίας οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα του...


Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Όλετ, ο κοκκινολαίμης. Γέρων Παίσιος




Στο τελευταίο σας γράμμα μου είχατε στείλει 
μια εικόνα με τον Αδάμ και τα ζώα στον Παράδεισο.

Σκέφτηκα λοιπόν να σας στείλω κι εγώ με τη σειρά μου ζωγραφισμένο ένα πουλί, τον πιο στενό μου φίλο. 

Τον έχω ονομάσει Όλετ
που σημαίνει στα αραβικά ‘παιδί’. 

Μένει στο βουναλάκι, 
πεντακόσια μέτρα μακριά από το καλύβι μου.

Κάθε μεσημέρι του πηγαίνω καλούδια και φιλεύματα.

Μόλις του δίνω κάτι να φάει, παίρνει λίγο και φεύγει. 

Εγώ το φωνάζω να έρθη, 
αλλά αυτό φεύγει και σε λίγο έρχεται κρυφά από πίσω 
και κρύβεται κάτω από τη ζακέτα μου. 

Όταν πάω να φύγω, 
με ξεπροβοδίζει σε απόσταση εκατό μέτρων περίπου, 
κι εγώ, για να μην κουρασθεί, του αφήνω κανένα ψίχουλο, 
για να ασχοληθεί, και φεύγω γρήγορα, 
για να με χάση. 


Είναι μέρες που πανυγυρίζω 
με τον Όλετ και την συντροφιά του. 

Μπορεί να πει κανείς: 
‘Γιατί δεν κάνεις το ίδιο και με τα άλλα πουλιά;’. 

Απαντώ:’Όταν φωνάζω τον Όλετ να έρθει, 
φέρνει μαζί του και πουλιά, φίλους του, 
τα οποία τρέχουν αμέσως στο φαί, 
ενώ ο Όλετ έρχεται από υπακοή και αγάπη. 

Ακόμη κι όταν είναι νηστικός, 
κάθεται αρκετή ώρα μαζί μου και ξεχνάει το φαγητό.
Εγώ του το θυμίζω.

Και τώρα που καλωσύνεψε ο καιρός 
και βρίσκει ζουζούνια να φάη, 
όταν το φωνάζω πάλι έρχεται,για την υπακοή, 
ενώ είναι χορτάτο και δεν το αναγκάζει η πείνα. 

Ε πως να μην το χαίρεσαι 
περισσότερο από τα άλλα πουλιά 
αυτό το φιλότιμο πουλάκι;’. 


Μια μέρα άργησα να πάω στο βουναλάκι και ο Όλετ, 
επειδή φυσούσε πολύ, είχε λουφάξει από νωρίς. 

Άφησα το φαγητό του κι έφυγα,χωρίς να τον δω. 

Την άλλη μέρα ξεκίνησα να πάω πολύ νωρίς, 
γιατί ανησύχησα μήπως το έφαγε κανένα γεράκι.
Αυτό, όταν είδε το πρωί το φαγητό 
που είχα αφήσει από βραδίς 
‘το πείραξε ο λογισμός’ 
και κατέβηκε στα μισά και με περίμενε.

Όταν με είδε έκανε σαν τρελό από τη χαρά του. 

Τού έδινα να φάει, 
αλλά αυτό ήθελε περισσότερο συντροφιά 
παρά φαγητό. 

Το θαυμάζω 
για την άσκησή του και για την αγάπη που έχει, 
καθώς και για την ευγνωμοσύνη του.

Εύχεσθε να μιμηθώ τις αρετές του.

Έχετε τους χαιρετισμούς 
τους δικούς του και τους δικούς μου τους πολλούς. 

Γέροντος Παισίου. Λόγοι Ε. Πάθη και Αρετές. 
Ιερόν Ησυχαστήριον ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης.


Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου