Εικόνα

Εικόνα

Ενας αρχαίος μύθος αναφέρει:

Αφού οι θεοί δημιούργησαν τον κόσμο, φοβήθηκαν ότι ίσως κάποτε ο Ανθρωπος τους επισκιάσει...


Θέλησαν λοιπόν να κρύψουν κάπου το μυστικό της Αθανασίας,

ώστε ο άνθρωπος να μην το βρει ποτέ και να παραμείνει θνητός και αδύναμος...

Ακούστηκαν πολλές απόψεις...

Η πιο σοφή ήταν να το κρύψουν μέσα στην καρδιά του Ανθρώπου γιατί εκεί δεν θα σκεπτόταν να ψάξει ποτε...

Ετσι και έγινε.


Εκτοτε ο Ανθρωπος αναζητα το κλειδί της αθανασίας οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα του...


Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Διάλογος Αγιορίτη ασκητή με τον Νίκο Καζαντζάκη.



Ο Χριστός είναι η Μεγάλη Απόκριση σε όλες τις απορίες.

Όλα ξηγούνται, φωτίζουνται, μπαίνουν σε τάξη, κι η ψυχή ησυχάζει.

Ρωτάει, αγωνιάει, χάνει το δρόμο του, απελπίζεται μονάχα ο άπιστος.

Ύστερα από λίγες μέρες, στο Άγιον Όρος,
ένας ασκητής μεσοπάλαβος, έξαλλος,
σκαρφαλωμένος σε μια σπηλιά απάνω από τη θάλασσα,
μου 'πε ένα λόγο και με αποστόμωσε.

-Έχασες το μυαλό σου, δυστυχισμένε, του 'πα για να τον πειράξω.
Κι αυτός γέλασε:

-Έδωκα το μυαλό μου, είπε, και πήρα το Θεό.
Πάει να πει: έδωκα μια κάλπικη πεντάρα κι αγόρασα τον Παράδεισο.
Τι λες, τέκνον μου, ψώνισα καβαλάρης;

Σώπασε μια στιγμή, και σε λίγο:
-Να σου πω και τούτο, για να ξέρεις, είπε.

Μια φορά ήταν ένας μεγάλος βασιλιάς,
όμορφος, φαγάς, γλεντζές, με 365 γυναίκες στο χαρέμι του.

Κάποτε πήγε σ' ένα μοναστήρι, είδε έναν ασκητή:

-Πόσο μεγάλη είναι η θυσία που κάνεις!
του 'πε και τον κοίταξε με συμπόνια.

-Εσένα η θυσία σου είναι πιο μεγάλη, βασιλιά μου,
του αποκρίθηκε ο ασκητής.

-Πώς αυτό;

- Γιατί εγώ απαρνιέμαι τον εφήμερο κόσμο, ενώ εσύ τον αιώνιο.»


Νίκου Καζαντζάκη
Αναφορά στον Γκρέκο