Αδιαλείπτως προσευχεσθε! Αγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης

Κανείς ας μη νομίζει, αδελφοί μου χριστιανοί,

πως μόνον οι Ιερείς και οι μοναχοί πρέπει να προσευχονται αδιάλειπτα,

και όχι οι λαικοί.

Οχι! Οχι! Κάθε χριστιανός, χωρίς εξαίρεση οφείλει να προσευχεται συνεχώς.

Ο Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διδάσκει όλους τους χριστιανούς

ότι το όνομα του Θεού πρέπει να μνημονεύεται στην προσευχή

τόσο συχνά όσο αναπνεύουμε...

Οταν ο Απόστολος μας παρήγγειλε: ''Αδιαλείπτως προσευχεσθε'',

ενοούσε πως πρέπει να προσευχόμαστε εσωτερικά με τη διανοιά μας

και αυτό είναι κάτι που μπορούμε πάντα να κάνουμε.

Οταν ασχολούμαστε με χειρονακτική εργασία και όταν περπατάμε

ή καθομαστε, όταν τρώμε και όταν πίνουμε,

μπορουμε πάντα να προσευχόμαστε με τη διάνοια

και να ασκούμε την εσωτερική προσευχή,

πράγμα που ευχαριστει πολύ το Θεό.

Ας δουλεύουμε με το σώμα μας

και ας προσευχόμαστε με την ψυχή μας.

Ο Εξωτερικός μας εαυτός ας εκτελεί τη φυσική εργασία,

και ο Εσωτερικός ας συγκεντρωθεί πλήρως και ολοκληρωτικά

στην υπηρεσία του Θεού

και ποτέ να μην υποστείλουμε τη σημαία της πνευματικής εργασίας

της εσωτερικής προσευχής.

Αγιος Νικόδημος Ο Αγιορείτης.

Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών.

Δημιουργηθήκαμε για να προσευχόμαστε. Κάλλιστος Ware

Η προσευχή και η λατρεία, λοιπόν,

συνεχίζονται ακαταπαυστα μέρα και νύχτα,

υπό την έννοια ότι αποτελούν μέρος της υπαρξής μας,

όχι κάτι που κάνουμε ή λέμε ή σκεφτόμαστε,

αλλά κάτι που είμαστε

Η προσευχή είναι για μας πιο ουσιαστική,

ένα τμήμα του εαυτού μας

πιο αναπόσπαστο απ'το ρυθμό της αναπνοής

ή τον παλμό της καρδιάς μας.

Δημιουργηθήκαμε για να προσευχόμαστε.

Η προσευχή είναι η αληθινή μας φύση,

και το καθετι θα πρέπει να μετατραπεί σε προσευχή.

Δεν αρκει να λέμε προσευχές:

πρέπει να γίνουμε οι ίδιοι προσευχή,

να είμαστε προσευχή,

μία προσευχή ένσαρκη.

Δεν αρκεί να έχουμε κάποιες στιγμές που να δοξολογούμε.

Ολη η ζωή,κάθε πράξη, κάθε χειρονομία,

ακόμη και το χαμόγελο στο προσωπο του ανθρώπου,

πρέπει να γίνει ένας ύμνος λατρείας,

μια προσφορά,

μια προσευχή.

Πρέπει να προσφέρουμε όχι ότι έχουμε,

αλλά ότι είμαστε.

Η εντός ημών Βασιλεία. Καλλιστος Ware.

Εκδόσεις Ακρίτας.

Οι γενναίοι πεθαίνουν μόνο μία φορά. Μητροπολίτης Αντώνιος Σουρόζ.

Ο θάνατος είναι η Λυδιά Λίθος της στάσης μας απέναντι στη ζωή.

Οι ανθρωποι που φοβούνται το Θάνατο,

φοβούνται τη ζωή.

Είναι αδύνατο να μη φοβάται κανείς τη ζωή,

με όλη την περιπλοκοτητα και τους κινδύνους της,

αν φοβάται το θάνατο...

Αν φοβόμαστε το θάνατο,

δεν θα είμαστε ποτέ έτοιμοι να διακινδυνεύσουμε.

Θα περάσουμε τη ζωή μας μ'ενα δειλό, προσεκτικό και άτολμο τρόπο.

Μόνο αν αντιμετωπίσουμε τον Θάνατο,

του δώσουμε νόημα και προσδιορίσουμε τη θέση του

και τη θέση μας σε σχέση με αυτόν,

θα μπορέσουμε να ζήσουμε με τρόπο άφοβο

ΚΑΙ ΜΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΜΑΣ...

Αντώνιος Σουρόζ ''On death''



Τα ξυλοπάπουτσα και η ομπρέλλα. Ιστορία Ζεν.

Μετά από δεκαετή μαθητεία,

ο Tenno έφτασε τον βαθμό του δασκάλου Ζεν.

Υπερήφανος για το κατόρθωμά του

θέλησε να επισκεφθεί το φημισμένο δάσκαλο Nan-in

Μια βροχερή μέρα ξεκίνησε να τον συναντήσει.

Καθώς μπήκε μέσα στο σπίτι, ο δάσκαλος τον υποδέχτηκε με μια ερώτηση

«άφησες τα ξυλοπάπουτσα και την ομπρέλα σου στην είσοδο;»

«Ναι» απάντησε ο Tenno

«Πες μου» συνέχισε ο δάσκαλος

«άφησες την ομπρέλα σου αριστερά από τα ξυλοπάπουτσα ή από τα δεξιά;»

Ο Tenno αιφνιδιάστηκε αρχικά από την ερώτηση
και κατόπιν έσκυψε το κεφάλι
καθώς συνειδητοποίησε οτι στη βιασύνη του να συναντήσει το Δάσκαλο
είχε πετάξει μηχανικά την ομπρέλλα στο πάτωμα
χωρίς να θυμάται που.

Κατάλαβε έτσι ότι δεν είχε ακόμα κατακτήσει την απόλυτη επίγνωση.

Εμεινε λοιπόν στο πλάι του Nan-in ως μαθητής του, για άλλα δέκα χρόνια.



Το στραβό δέντρο. Ιστορία ζεν

Μια φορά ο Λάο-Τσε περπατούσε µε τους µαθητές του στο δάσος

ενώ οι υλοτόµοι εργαζόταν

και το δάσος ήταν γεµάτο µε κομένα δέντρα.

Ο Λάο-Τσε αντιλήφθηκε ένα δέντρο που έστεκε ακόμη όρθιο.

Το δέντρο είχε λοξό, καµπύλο κορµό µε πολλά κλαδιά.

Ο Δάσκαλος έστειλε τους µαθητές να ρωτήσουν,

γιατί δεν έκοψαν αυτό το δέντρο.

Είναι άχρηστο, απάντησε ο παλιότερος υλοτόµος,

απ’ αυτό το δέντρο δεν µπορείς να κάνεις τίποτα.

Οι μαθητές ανέφεραν την απάντηση στον Λαο Τσε
ο οποίος χαμογελώντας τους είπε

Να είστε όπως αυτό το δέντρο, να µάθετε να είστε άχρηστοι

και τότε κανένας δε θα σας πειράζει.

Αυτό το δέντρο είναι σοφό.

Κοιτάξτε γύρω του τα κομένα δέντρα, ήταν ίσια, λυγερά και ψηλά.

Αυτά τα δέντρα ήταν υπερήφανα για τον εαυτό τους

και έγιναν για κάποιους χρήσιµα.

Να είστε ανώφελοι και άχρηστοι,

δηλαδή να µην γίνεστε εµπόρευµα,

που µπορεί κανείς να το πουλήσει και να το αγοράσει.

Η άδεια βάρκα. Ιστορία Ζεν.

Ενα βράδυ ο Λιν-Τσι μπήκε στην καινούργια του βάρκα για να ψαρέψει στη λίμνη.

Καθώς άπλωνε τα δίχτυα του,  είδε μία άλλη βαρκα να τον πλησιάζει.

Πριν προλάβει να αντιδράσει η βάρκα αυτή έπεσε πάνω στη δική του

και του κατέστρεψε το φανάρι και τα δίχτυα.

Οργισμένος ο Λιν Τσι αρχισε να φωνάζει προς τον αλλο βαρκάρη,

χωρίς όμως να πάρει απάντηση.

Τότε στο λιγοστό φώς της νύχτας διαπίστωσε ότι η άλλη βάρκα ήταν άδεια

και είχε παρασυρθεί από το ρεύμα της λίμνης.

Η οργή του ως δια μαγείας εξαφανίστηκε ,

αφού δεν υπήρχε κανείς υπεύθυνος για ότι έγινε

Τότε ο Λιν Τσι είπε...

Ω Σοφή βάρκα, έγινες ο πιο μεγάλος μου Δάσκαλος...

Από εκείνη τη Βραδυά ο Λιν Τσί άλλαξε..

Οταν κάποιος του συμπεριφερόταν άσχημα,

ο Λιν Τσι τον αντιμετώπιζε με γαλήνια αταραξία

και σκεφτόταν.

ΚΑΙ ΑΥΤΌΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΔΕΙΑ ΒΑΡΚΑ...

Το τέλος της σκέψης. Κρισναμούρτι.

Εχετε ζήσει μέσα στη σκέψη.

Εχετε αποδώσει τεράστια σημασία στη σκέψη,

αλλά η σκέψη είναι πάντα παλιά,

είναι η συνέχεια της μνήμης.

Ειναι μία συνεχεια που είναι νεκρή, φθαρμένη, τελειωμένη.

Είναι κάτι το παλιό,

και μόνο εκείνο που τελειώνει μπορεί να δώσει τη θέση του σε κάτι καινούργιο.

Ο θάνατος λοιπόν είναι απαραίτητος για να καταλάβεις.

Ο θάνατος όλων όσων γνωρίζει κανείς.

Να είστε ελεύθεροι από το γνωστό, από τη μνήμη σας

έστω και για λίγες μέρες.

Να είστε ελεύθεροι απο κάθετι που σας προσφέρει ευχαρίστηση,

χωρίς συζήτηση, χωρίς φόβο.

Να σβήσει η οικογένεια σας, το σπίτι σας, το ονομά σας.

Να γίνετε τελείως ανώνυμοι.

Να πεθάνεις για όλα όσα υπάρχουν μέσα σου.

Γιατί η αγάπη είναι πάντα αθώα και φρέσκια,

νέα και καθαρή.

Τότε αν κανείς έχει εδραιώσει αυτή την τάξη,

αυτήν την αρετή,

αυτήν την ομορφιά,

αυτό το φώς μέσα του,

τότε μπορεί να πάει παραπέρα.

Αυτό σημαίνει ότι έχοντας βάλει ο νους τάξη,

η οποία δεν ανήκει στη σκέψη,

ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΗΣΥΧΟΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΟΣ

-Φυσικά χωρίς καμία πίεση, χωρίς καμία πειθαρχία.

Κι όλες οι πράξεις γίνονται μέσα σε αυτό το φώς της σιωπής.

Αυτο το Φως μέσα μας. Κρισναμούρτι.

Εκδόσεις ΣωμαΝους.

Πως προσεύχονται οι Τέλειοι. Αγιος Ισαάκ ο Σύρος.

Μαθητής: Ποιά είναι  η κορύφωση όλων των ασκητικών κόπων,

ώστε ο άνθρωπος φτάνοντας εκεί,

να μάθει ότι έφτασε στην τελειότητα της πολιτείας ;

Διδάσκαλος: Οταν αξιωθεί της αδιαλείπτου προσευχής.

Οταν φτάσει σε αυτό το σημείο,

έχει πετύχει το άκρο στο οποίο στοχεύουν όλες οι αρετές,

και στο εξής έγινε κατοικητήριο του Πνεύματος.

Οταν το Πνεύμα κατοικήσει στον άνθρωπο,

δεν παύει να προσεύχεται,

διότι το ίδιο το Πνεύμα είναι που προσεύχεται συνεχώς.

Τότε είτε κοιμάται είτε είναι ξυπνητός,

η προσευχή θα λειτουργεί στην ψυχή του.

Είτε τρώει και πίνει, είτε πλαγιάζει ή κάνει κάποια εργασία,

ακόμη και όταν είναι βυθισμένος στον ύπνο,

θα αναδύονται στην καρδιά του χωρίς κόπο τα αρώματα της προσευχής.

Και τότε δεν θα αποχωρίζεται ποτέ την προσευχή.

ακόμη και όταν θα αναπαύεται,

η προσευχή θα λειτουργεί μυστικά μέσα του.

Μπορείτε να ακούσετε μια ώρα προσευχής

απο τον πατέρα Εφραίμ τον Φιλοθειτή (και πλέον Αριζονίτη)

στην εξής ιστοσελίδα.

http://istologio.org/?tag=%CF%80-%CE%B5%CF%86%CF%81%CE%B1%CE%AF%CE%BC-%CF%86%CE%B9%CE%BB%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CE%90%CF%84%CE%B7%CF%82

(Πιέστε το σύνδεμο 'ευχή' κάτω από την εικόνα με το κομποσκοίνι)

ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΩΣ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ





Οταν ήμουν τυφλός. Ρουμί.

Ημουν τυφλός

όταν έκανα ότι μου έλεγαν οι άλλοι.

Ημουν χαμένος

κάθε φορά που πήγαινα όταν με φώναζαν.

Κάποτε τους εγκατέλειψα όλους

και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Τότε μόνο τους ξαναβρήκα

και τον Εαυτό μου μαζί.

Τζελαλαντιν Ρουμί. Ο Αγαπημένος

Απόδοση Καδιώς Κολύμβα. Εκδόσεις Αρμός.



Οι τυφλοί και ο Ελέφαντας. John G. Saxe

Ήταν έξι άνδρες από το Ινδοστάν, που τη μάθηση πολύ την αγαπούσαν,
Τον ελέφαντα πήγαν λοιπόν να δουν (αν και όλοι τους ήταν τυφλοί)
με την παρατήρηση καθένας τους να ικανοποιηθεί.

Πλησίασε τον ελέφαντα ο πρώτος, κι έτυχε να παρατηρήσει
στη φαρδιά στιβαρή πλευρά του ζωντανού.
Άρχισε να φωνάζει: «Ο Θεός να με ‘χει καλά
αλλά ο ελέφαντας μοιάζει πολύ με τοίχο»

Ο δεύτερος αγγίζοντας τον χαυλιόδοντα φώναξε:
«όπα τι έχουμε εδώ; Τόσο στρογγυλό και λείο και κοφτερό.
Μου είναι τελείως καθαρό
αυτός ο ελέφαντας μοιάζει πολύ με ακόντιο»

Ο τρίτος πλησίασε το ζώο, κι έτυχε στα χέρια του να πιάσει
την προβοσκίδα που παλλόταν κι αμέσως δήλωσε με σιγουριά.
Κατάλαβα είπε, ο ελέφαντας με φίδι μοιάζει.

Το χέρι άπλωσε ανυπόμονα ο τέταρτος κι ακούμπησε στο γόνατο περίπου
Είναι ολοκάθαρο είπε με τι μοιάζει τούτο το θαυμαστό ζώο πιο πολύ
είναι σαφές πως ο ελέφαντας με δέντρο μοιάζει.

Ο πέμπτος που έτυχε να πιάσει το αυτί, είπε ακόμη και ο πιο τυφλός
μπορεί να πει με τι μοιάζει περισσότερο.
Ας το αρνηθεί όποιος μπορεί αυτό το θαύμα,
ο ελέφαντας με βεντάλια μοιάζει.

Ο έκτος μόλις πήγε να ψαχουλέψει το ζωντανό,
έπιασε την κινούμενη ουρά του, που βρέθηκε κοντά στα χέρια του.
Κατάλαβα είπε, ο ελέφαντας μοιάζει πολύ με σκοινί.

Έτσι οι άντρες εκείνοι από το Ινδοστάν, τσακώνονταν για αρκετή ώρα
μεγαλόφωνα. Με τον καθένα η γνώμη που είχε να θέλει να επικρατήσει,
απόλυτη και ισχυρή, παρότι εν μέρει ο καθένας είχε δίκιο και άδικο μαζί και
όλοι τους ολοκληρωτικά άδικο.

John G. Saxe

Είσαι μέλισσα ή μύγα; Πάτερ Παίσιος

Τότε, ο Γέροντας άρχισε να μας λέει:

«Γνώρισα εκ πείρας ότι σ’ αυτή τη ζωή

οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε δύο κατηγορίες.

Η μία, λοιπόν, κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μυγα.

Η μύγα έχει την εξής ιδιότητα:

να πηγαίνει πάντα και να κάθεται σε ό,τι βρώμικο υπάρχει.

Για παράδειγμα, αν ένα περιβόλι είναι γεμάτο λουλούδια, που ευωδιάζαυν,

και σε μια άκρη του περιβολιού κάποιο ζώο εχει κάνει μια ακαθαρσία,

τότε μια μύγα, πετώντας μέσα σ’ αυτό το πανέμορφο περιβόλι,

θα πετάξει πάνω απο όλα τα άνθη και σε κανένα δεν θα καθίσει.

Μόνο όταν δει την ακαθαρσία,

τότε αμέσως θα κατέβει και θα καθίσει πάνω σ’ αυτήν

και θα αρχίσει να την ανασκαλεύει,

αναπαυόμενη στη δυσωδία που προκαλείται από το ανακάτεμα αυτό

και δε θα ξεκολλά από εκεί.

Η μία λοιπόν μερίδα των ανθρώπων μοιάζει με τη μύγα.

Είναι η κατηγορία των ανθρώπων που έχει μάθει

πάντα να σκέφτεται και να ψάχνει να βρει ό,τι κακό υπάρχει,

αγνοώντας και μη θέλοντας ποτέ να σταθεί στο καλό.

Η άλλη κατηγορία των ανθρώπων μοιάζει με τη μέλισσα.

Η ιδιότητα της μέλισσας

είναι να βρίσκει και να κάθεται σε ό,τι καλό και γλυκό υπάρχει.

Αν πιάσεις τη μέλισσα και τη ρωτήσεις που υπάρχουν σκουπίδια,

αυτή θα σου πει ότι δε γνωρίζει,

θα σου πει εκεί υπάρχουν γαρδένιες, εκεί τριανταφυλλιές,

εκεί θυμάρι, εκεί μέλι, εκεί ζάχαρη, εκεί λουκούμια

και γενικά θα είναι γνωστής όλων των καλών

και θά έχει παντελή άγνοια όλων των κακών.

Αυτή είναι η δεύτερη ομάδα, των ανθρώπων

εκείνων που έχουν καλούς λογισμούς και σκέπτονται και βλέπουν τα καλά.

Και κατέληξε ο Γέροντας

«Εγώ σε όσους έρχονται και μου κατηγορούν τους άλλους

-και με δυσκολεύουν-

τους λέω αυτό το παράδειγμα

και τους υποδεικνύω να διαλέξουν σε ποια κατηγορία θέλουν να βρίσκονται

και αναλόγως να ψάξουν να βρουν

και τους ανάλογους ανθρώπους της κατηγορίας τους».

http://vatopaidi.wordpress.com/Αντιγραφή

Κανείς δεν μπορεί να κλέψει τη λάμψη του φεγγαριού! Ryokan.

Ο Ryokan ήταν ένας ιάπωνας μοναχός και ποιητής, που έζησε τον 18 αιώνα.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε ως ασκητής,

μένοντας σε μια καλύβα στους πρόποδες του βουνού.

Μια νύχτα με πανσέληνο, ενώ ο Ryokan έλειπε, ένας κλέφτης μπήκε στην καλύβα του.

Ο Ryokan επέστρεψε ξαφνικά και τον βρήκε να κλέβει τα λιγοστά υπάρχοντά του.

Ο κλέφτης, μόλις τον είδε, βιάστηκε να το βάλει στα πόδια,

αφήνοντας πίσω του ένα μαξιλάρι.

Τότε ο Ryokan άρπαξε το μαξιλάρι κι έτρεξε πίσω από τον κλέφτη για να του το δώσει.

Επιστρέφοντας στην καλύβα του,

κάθησε έξω, κοιτώντας μαγεμένος το φεγγάρι

που καθρεφτιζόταν στο παραθυρό του

κι έγραψε:

"ο κλέφτης πήρε τα ρούχα μου αλλά άφησε το φεγγάρι, στο παράθυρό μου".

Κανείς δε μπορεί να κλέψει το φεγγάρι!