Εικόνα

Εικόνα

Ενας αρχαίος μύθος αναφέρει:

Αφού οι θεοί δημιούργησαν τον κόσμο, φοβήθηκαν ότι ίσως κάποτε ο Ανθρωπος τους επισκιάσει...


Θέλησαν λοιπόν να κρύψουν κάπου το μυστικό της Αθανασίας,

ώστε ο άνθρωπος να μην το βρει ποτέ και να παραμείνει θνητός και αδύναμος...

Ακούστηκαν πολλές απόψεις...

Η πιο σοφή ήταν να το κρύψουν μέσα στην καρδιά του Ανθρώπου γιατί εκεί δεν θα σκεπτόταν να ψάξει ποτε...

Ετσι και έγινε.


Εκτοτε ο Ανθρωπος αναζητα το κλειδί της αθανασίας οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα του...


Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Ο Φόβος και η Αγάπη προς το Θεό. Πάτερ Πορφύριος




Ολα έχουν τη σημασία τους, το χρόνο τους και την περίστασή τους.

Η εννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια.

Είναι για τους αρχάριους,
γι'αυτούς που ζεί μέσα τους ο παλιός άνθρωπος.

Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν έχει λεπτυνθεί,
συγκρατείται από το κακό με τον φόβο.

Και ο φόβος είναι απαραίτητος εφόσον είμαστε υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς.

Αλλα αυτό είναι ένα στάδιο,
ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το Θεό.

Το πάμε στη συναλλαγή ,
προκειμένου να κερδίσουμε τον Παράδεισο
ή να γλυτώσουμε την κόλαση.
Αυτό αν το καλοεξετάσουμε ,
δείχνει κάποια ιδιοτέλεια, κάποιο συμφέρον.

Εμένα δε μου αρέσει αυτός ο τρόπος.

Οταν ο άνθρωπος προχωρήσει στην αγάπη του θεού
τί του χρειάζεται ο φόβος;

Οτι κάνει το κάνει από αγάπή
και αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη αξία.

Το να γίνει κάποιος καλός από φόβο στο Θεό και όχι από αγάπη
δεν έχει και τόσο μεγάλη αξία.

Πώς το λέει  ο Ευγγελιστής Ιωάννης.
'' Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη, αλλά η τελεία αγάπη έξω βάλλει τον φόβο,
ότι ο φόβος κόλασιν έχει.
Ο δε φοβούμενος ου τετελείωται εν τη αγάπη''

Προσπαθώντας δια του φόβου μπαίνουμε σιγά σιγά στην άγάπη του Θεού.

Πάει τότε η κόλαση,
πάει ο Φόβος
πάει ο Θάνατος.

Κανουμε το παν για αυτή την αγάπη.

Οτι ο Γαμπρός για τη Νύφη.

Βίος και Λόγοι. Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
 Εκδοση Ιερά μονή Χρυσοπηγής, 2003











Πέμπτη 29 Μαρτίου 2012

Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία. Πατερ Πορφύριος






Ο Θεός έχει βάλει μία δύναμη μέσα στην ψυχή του ανθρώπου.

Απ'αυτόν εξαρτάται πως θα την διοχετεύσει,
για το καλό ή για το κακό.

Αν το καλό το παρομοιάσουμε με ανθόκηπο γεμάτο λουλούδια,δέντρα και φυτά
ενώ το κακό με αγκάθια
και τη δύναμη με νερό,
τότε μπορεί να συμβεί το εξής:

Οταν το νερό το διοχετεύουμε  προς τον ανθόκηπο,
τότε όλα τα φυτά αναπτύσσονται, πρασινίζουν, ανθίζουν, ζωογονούνται.
Την ίδια στιγμή τ'αγκάθια, επειδή δεν ποτίζονται, μαραίνονται, χάνονται.
Και το αντίθετο.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να ασχολείστε με τα αγκάθια.
Μην καταπιάνεστε με την καταδίωξη του κακού.

Κατευθύνετε το νερό, δηλαδή όλη τη δύναμη της ψυχής σας
προς τα λουλούδια και θα χαίρεστε την ομορφιά, την ευωδία, τη δροσιά τους.

Δεν γίνεστε Άγιοι κυνηγώντας το κακό.
Αφήστε το κακό.

Να κοιτάζετε προς το Χριστό και Αυτός θα σας σώσει.
Αντί να στέκεσθε έξω απ'την πόρτα και να διώχνετε τον εχθρό,
περιφρονήστε τον.

Ερχεται απ'εδώ το κακό;
Δοθείτε με απαλό τρόπο απ'εκεί.
Δηλαδή έρχεται να σας προσβάλει το κακό,
εσείς δώστε την εσωτερική σας δύναμη στο καλό, στο Χριστό.

Παρακαλέστε: Κυριε Ιησού Χριστέ, Ελέησόν με.

Ξερει αυτός πως θα σας ελεήσει, και με τι τρόπο.

Και όταν γεμίσετε απ'το καλό, δεν στρέφεστε πια προς το κακό.

Γίνεσθε με τη χάρη του Θεού, καλοί.

Τότε που να βρει τόπο το κακό; Εξαφανίζεται!


Βιός και Λόγοι. Γεροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου.
Εκδόσεις Ιεράς μονής Χρυσοπηγής, 2003











Τετάρτη 28 Μαρτίου 2012

Συγχώρεση. Το χάρισμα των Τέλειων.





Έχετε ακούσει ότι είπαν,
Να αγαπάς τον πλησίον σου και να μισείς τον εχθρό σου.

Εγώ όμως σας λέγω,
αγαπάτε τους εχθρούς σας,
ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται,
ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν
και να προσεύχεσθε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται
και σας καταδιώκουν,

δια να γίνετε παιδιά του Πατέρα σας που είναι στους Ουρανούς,
διότι αυτός ανατέλλει τον ήλιο του
για τους πονηρούς και αγαθούς
τους δίκαιους και άδικους.

Διότι αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν,
ποιά ανταμοιβή εχετε;

Δεν κάνουν το ίδιο και οι Τελώνες ;

Και εάν χαιρετάτε μόνο τους αδελφούς σας,
τι περισσότερο κάνετε;

Δεν κάνουν το ίδιο και οι Τελώνες;

ΝΑ ΕΙΣΘΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΕΛΕΙΟΙ ,
ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΑΣ Ο ΟΥΡΑΝΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟΣ.


Κατα Ματθαίον Ευαγγέλιον Ε 44-48
Εκδοση Αποστολικής Διακονίας της Ελλάδος







Τρίτη 27 Μαρτίου 2012

Περί Ψυχής. Πλάτωνας.





Η Αληθινή ουσία της ψυχής,
η οποία είναι αχρωμάτιστη, ασχημάτιστη και αψηλάφητη,
είναι θεατή μόνο από τον κυβερνήτη της ψυχής,
το Νου.

Μοιάζει ακριβώς η ψυχή με άρμα
αποτελούμενο από ένα ζευγάρι πτερωτών ίππων και από Ινίοχο.

Και οι μεν ιπποι και οι Ινίοχοι όλων των Θείων Όντων
είναι και οι ίδιοι αγαθοί και ευγενούς καταγωγής,
ενώ των ανθρώπων είναι μεικτοί
(αγαθοί και κακοί κατά τη φύση τους)

Ετσι ο Ινίοχος της ανθρώπινης ψυχής διευθύνει δύο Ιππους
που ο μέν ένας είναι εξαιρετικός και από εξαιρετική γεννιά,
ο δε άλλος αντίθετος του πρώτου και από κακή γενιά.

Επίμονη λοιπόν κατ'ανάγκη και δύσκολη
είναι η ινιόχηση του ανθρώπινου Οχήματος.

Ο μέν λοιπόν Δίας, Μεγας ηγεμώνας στον Ουρανό
πρώτος πορεύεται στους αιθέρες,
διευθύνοντας πτερωτό άρμα,
κανονίζοντας τα πάντα και προνοώντας για αυτά.

Τον ακολουθεί δε στρατια των υπόλοιπων θεών,
διηρεμένη σε 11 ταγματα.

 Τα μεν αρματα των Θεών πορεύονται με ευκολία
διότι είναι ευκολοδιοίκητα.

Ενώ των ανθρώπων με πολύ δυσκολία
καθώς ο Κακός Ιππος παρεκκλίνει της πορείας του
στρεφόμενος διαρκώς προς τη Γη.

Και άν ο Ινίοχος δεν τον έχει δαμάσει καλά
τότε η Ψυχή υφίσταται δοκιμασία και επίμονο αγώνα.

Και οι μεν ψυχές που καλούνται αθάνατες,
όταν φτάσουν στο ακρότατο σημείο του Ουρανού,
υπερβαίνοντας τον Ουράνιο Θόλο,
θεωρούν αυτά που βρίσκονται πέρα από το Σύμπαν.

Πολλα λοιπόν και ευφρόσυνα θεάματα υπάρχουν
εντός των ενδότερων δρόμων του Ουρανού,
όπου περιφέρεται το γένος των Ευδαιμονων Θεών.


Πλάτωνας. Φαίδρος





















Τρίτη 20 Μαρτίου 2012

Η πύλη. Φραντζ Κάφκα





"Μπροστά στο νόμο στέκει ένας θυρωρός,
σ' αυτό το θυρωρό έρχεται ένας χωρικός και ζητά να μπει μέσα.

Μα ο θυρωρός λέει πως δεν μπορεί να τον αφήσει τώρα να μπει.
Ο άνθρωπος συλλογιέται και ύστερα ρωτά μήπως θα μπορούσε να μπει αργότερα.
«Ίσως», λέει ο θυρωρός, «τώρα όμως όχι».

Η πόρτα είναι ανοιχτή όπως πάντα και καθώς παραμερίζει ο θυρωρός,
σκύβει ο άνθρωπος, για να κοιτάξει μέσα από την πόρτα.

Μόλις το αντιλήφθηκε αυτό ο θυρωρός, γελά και λέει:
«Αν το τραβά η όρεξή σου, δοκίμασε να μπεις, μ' όλο που σου το απαγόρεψα.
Πρόσεξε όμως: είμαι δυνατός.
Και δεν είμαι παρά ο πιο κάτω απ' όλους τους θυρωρούς.

Από αίθουσα σ' αίθουσα είναι κι άλλοι θυρωροί, ο ένας πιο δυνατός από τον άλλο.

Τη θέα του τρίτου μόλις, ούτ' εγώ μπορώ να την αντέξω».

Τέτοιες δυσκολίες δεν τις περίμενε ο χωρικός.

Ο νόμος ωστόσο πρέπει να 'ναι στον καθένα και πάντα προσιτός,
σκέπτεται, και καθώς τώρα κοιτάζει προσεχτικά το θυρωρό,
τυλιγμένο στο γούνινο πανωφόρι του, τη μεγάλη σουβλερή του μύτη,
τη μακριά, αραιή, μαύρη, τατάρικη γενειάδα,
αποφασίζει να περιμένει καλύτερα ίσαμε να πάρει την άδεια να μπει.

Ο θυρωρός του δίνει ένα σκαμνί και τον αφήνει να καθίσει πλάι στην πόρτα.
Εκεί δα κάθεται μέρες και χρόνια.
Κάνει πολλές προσπάθειες να του επιτρέψουν να μπει,
και κουράζει το θυρωρό με τα παρακάλια του.

Ο θυρωρός τού κάνει συχνά μικρορωτήματα, σαν αυτά που κάνουν οι μεγάλοι κύριοι,
και στο τέλος του λέει ολοένα πως δεν μπορεί ακόμα να τον αφήσει να μπει.

Ο άνθρωπος, που ήταν καλά εφοδιασμένος για το ταξίδι του,
ξόδεψε όλα, ακόμη κι ό,τι πολύτιμο είχε, σε δωροδοκίες για το θυρωρό.
Εκείνος τα δέχεται όλα και ύστερα λέει:
«Τα δέχομαι μόνο και μόνο για να μη νομίσεις πως παράλειψες τίποτα».

Όλα αυτά τα πολλά χρόνια ο άνθρωπος παρατηρεί το θυρωρό σχεδόν αδιάκοπα.
Αποξεχνά τους άλλους θυρωρούς,
κι αυτός ο πρώτος τού φαίνεται το μοναδικό εμπόδιο για να μπει στο νόμο.

Καταριέται την κακή τύχη.
Τα πρώτα χρόνια χωρίς συγκρατημό και δυνατά,
αργότερα, όσο γεράζει, μουρμουρίζει μόνο.


Τέλος, το φως λιγοστεύει και δεν ξέρει αν γύρω του αλήθεια σκοτεινιάζει,
ή αν μονάχα τα μάτια του τον απατούν.

Ωστόσο, αναγνωρίζει τώρα μια λάμψη μέσα στο σκοτάδι,
που ξεχύνεται άσβεστη μέσα από του νόμου την πόρτα.

Δεν έχει πια πολλή ζωή.

Πριν από το θανατό του σμίγουν οι πείρες όλης του της ζωής σε ένα ρώτημα,
που δεν είχε κάνει ως σήμερα στο θυρωρό.

Του γνέφει, γιατί δεν μπορεί πια ν' ανασηκώσει το ξυλιασμένο του κορμί.

Ο θυρωρός πρέπει να σκύψει πολύ κοντά του,
γιατί το ύψος του ανθρώπου έχει πολύ αλλάξει.

«Τι θες λοιπόν ακόμα να μάθεις;» ρωτά ο θυρωρός,

«είσαι αχόρταγος...»

«Όλοι μάχονται για το νόμο», λέει ο άνθρωπος,
«πώς τυχαίνει να μη ζητά κανένας άλλος εκτός από μένα να μπει;»

Ο θυρωρός νιώθει πως ο άνθρωπος αγγίζει κιόλας στο τέλος
και, για να φτάσει την ακοή του που χάνεται, ουρλιάζει:

«Κανένας άλλος δε μπορούσε να γίνει δεκτός εδώ,
γιατί η είσοδος ήταν για σένα προορισμένη.

Πηγαίνω τώρα να την κλείσω».


Η δίκη. Φραντζ Καφκα








Ο αγαπητικός της Βοσκοπούλας. Πατερ Πορφύριος




«Θα σας πω, παιδιά, μια ιστορία:
Ήταν κάποτε μια βοσκοπούλα, που ζούσε στο βουνό κι έβοσκε πρόβατα.
Όλη την ημέρα κόπιαζε να βοσκήσει καλά τα πρόβατα,
να τα ποτίσει, να τα φυλάξει από τα αγρίμια
και το βράδυ να τα φέρει πίσω στο μαντρί,
να τα αρμέξει και να τα τακτοποιήσει.

Κι όταν προχωρούσε η νύχτα και οι γονείς της κοιμόνταν,
αυτή αν και κατάκοπη,
πηδούσε κρυφά το φράχτη του μαντριού
και έτρεχε μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από βράχια, από αγκάθια,
κι έφθανε στην αντικρινή ράχη,
για να συναντήσει ένα βοσκόπουλο που αγαπούσε.

Κι όταν το συναντούσε, ήταν πολύ χαρούμενη,
παρά τους κόπους και τις θυσίες της.
Και μάλιστα,
επειδή η συνάντηση με τον αγαπητικό της της κόστιζε κόπους και θυσίες,
ήταν πιο χαρούμενη.

Να με συμπαθάτε, που καλόγερος εγώ, σας μιλώ για αγαπητικούς,
αλλά το κάνω για να με καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω.

Έτσι και η ψυχή πρέπει να έχει τον αγαπητικό της το Χριστό,
για να είναι ευχαριστημένη,
όπως και η βοσκοπούλα που ερωτεύθηκε το βοσκόπουλο.

Και τι είναι οι ανθρώπινοι έρωτες μπροστά στο θείο έρωτα;
Περαστικοί και απατηλοί.
Ενώ ο θείος έρωτας είναι αιώνιος και αληθινός.

Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με το Χριστό
είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη,
ο,τιδήποτε κι αν της συμβεί,
όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει ο θείος έρωτάς της.

Και μάλιστα, όσο πιο πολύ κοπιάζει
και θυσιάζεται χάριν του αγαπημένου της Χριστού,
τόσο πιο πολύ ευτυχισμένη αισθάνεται.
Πηγή





Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Αν θέλεις να πάς μπροστά. Επίκτητος.





Αν θέλεις να πάς μπροστά,
καλύτερα άφησε τους άλλους να σε περάσουν για ανόητο ή ηλίθιο.

Να μην παριστάνεις πως ξέρεις πολλά.

Ακόμη κι αν σου αναγνωρίζουν  πως έχεις κάποια αξία,
εσύ να μην τους πολυπιστεύεις.

Να έχεις υπόψιν σου ότι είναι δεν είναι εύκολο
να διατηρείς ελεύθερη κρίση,
σύμφωνα με τις επιταγές της φύσης αφ'ενός,
κι αφετέρου να παρακολουθείς όσα γίνονται γύρω σου,
γιατί αν φροντίζεις για το ένα,
θα παραμελείς οπωσδήποτε το άλλο.


Επίκτητος. Εγχειρίδιον
Εκδόσεις Ενάλιος







Κυριακή 18 Μαρτίου 2012

Η κρυφή αρμονία των αντιθέτων. Ηράκλειτος





Υπάρχει αρμονία ανάμεσα στις αντίθετες δυνάμεις,
όπως μεταξύ του δοξαριού και της λύρας.

Από την ασυμφωνία βγαίνει η  ομορφότερη Αρμονία.


Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι το αταίριαστο
ταιριάζει με τον εαυτό του.

Ο Θεός είναι και μέρα και νύχτα,
χειμώνας και καλοκαίρι,
πόλεμος και ειρήνη,
κορεσμός και έλλειψη.

Η θάλασσα είναι νερό καθαρότατο και ρυπαρότατο.
για τα ψάρια πόσιμο και υγεινό,
για τους ανθρώπους  απιοτο και θανατερό.

Μία είναι η φύση της μέρας και της νύχτας.

Ανήφορος και κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος.

Στον κύκλο η αρχή και το τέλος είναι το ίδιο σημείο.


Στην αλλαγή βρίσκουν τα πράγματα αναπαυση.



Ηράκλειτος.





Δάκρυα και γέλιο. Χαλίλ Γκιμπράν






Δε θα άλλαζα ποτέ το γέλιο της καρδιάς μου
με όλα τα πλούτη του κόσμου.
Ούτε θα ήμουν ικανοποιημένος με το να μεταλλάξω τα δακρυά μου,
τα δάκρυα της αγωνίας μου,
σε γαλήνη.

Φλογερή μου ελπίδα είναι ότι όλη μου η ζωή σ’αυτή τη γή
Θα αποτελείται απο Δάκρυα και Γέλιο.

Δάκρυα που εξαγνίζουν την καρδιά μου
και μου αποκαλύπτουν το μυστικό και το μυστήριο της Ζωής.

Γέλιο που με φέρνει πιο κοντά στους συνανθρώπους μου.

Δάκρυα που με κάνουν να αισθάνομαι τους πονεμένους.

Γέλιο που συμβολίζει τη χαρά για την ίδια μου την Υπαρξη.


Δακρυα και Γέλιο. Χαλίλ Γκιμπράν
Εκδόσεις  Μπουκουμάνης.




Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Οι 5 καρποί της ωριμότητας. Κρισναμούρτι.







1. Απλότητα και ταπεινοφροσύνη, όχι σε σχέση με πράγματα και ιδιοκτησίες,
αλλά σε σχέση με τον τρόπο που υπάρχεις.

2. Πάθος, με εκείνη την ένταση που δεν είναι μόνο σωματική.

3. Ομορφιά. Οχι μόνο ευαισθησία απέναντι σε αυτή που βρίσκεται
στο εξωτερικό περιβάλλον,
αλλά να είσαι ευαίσθητος σε εκείνη την ομορφιά 
που βρίσκεται πέρα από τη σκέψη και το συναίσθημα.

4. Αγάπη. Στην Ολότητά της,
όχι εκείνο το πράγμα που ξέρει τη ζήλια, την προσκόλληση, την εξάρτηση.
Οχι εκείνη που είναι χωρισμένη σε θεική και σαρκική,
αλλά ολόκληρη την Απεραντοσύνη της.

5. Κι ένας Νους που μπορεί να ψάξει,
να διεισδύσει χωρίς κίνητρο, χωρίς σκοπό,
μέσα στα ίδια του τα αμέτρητα βάθη.
Κι ένας Νους που δεν ξέρει από εμπόδια,
που μπορεί να περιπλανηθεί χωρίς περιορισμούς χρόνου και χώρου.



Σημειώσεις. Κρισναμούρτι.
Εκδόσεις Καστανιώτη.