Οι ανάξιοι υποτακτικοί. Γεροντικό

Ενας φημισμένος ασκητής

ξεκίνησε με τους δύο υποτακτικούς του

για την αγρυπνία της Ανάστασης  σε ένα μοναστήρι της περιοχής.

Ο δρόμος ήταν δύσβατος και κοπιαστικός

κάτω από τον καυτό ήλιο της ερήμου.

Οι δύο νεαροί μοναχοί προπορεύονταν αρκετά

ενώ πίσω ο Γεροντας ακολουθούσε πιο αργά

προσευχόμενος στο Θεό να του αποκαλύψει

την πνευματική κατάσταση των υποτακτικών του.

Σε ένα σημείο της διαδρομής κείτονταν τραυματισμένος

ένας άνθρωπος που είχε δεχθεί επίθεση ληστών.

Οι δύο μοναχοί μόλις τον είδαν κονταστάθηκαν,

του έδωσαν λίγο νερό

και παρά τις εκκλήσεις του τον εγκατέλειψαν

καθώς όπως είπαν βιάζονταν να προλάβουν την αγρυπνία.

Σε λίγο έφτασε και ο Γέροντας.

Ανθρωπε του Θεού, μη με εγκαταλείπεις αναφώνησε ο πληγωμένος.

Παιδί πως μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο,

κάνε κουράγιο και μαζί θα φτάσουμε στο μοναστήρι.

Ο γέροντας πήρε στους ώμους τον πληγωμένο

και με πολύ δυσκολία προχωρούσε.

Ξαφνικά άρχισε να νιώθει το βάρος να ελαφρώνει

εως ωτου χάθηκε τελείως.

Παραξενεμένος κοίταξε πάνω του και είδε τον πληγωμένο

να αιωρείται ολόλαμπρος στον ουρανό.

Ευλογημένε Γεροντα, χαίρε ότι πολύς ο μισθός σου

στον ουρανό.

Με έστειλε ο Θεός να απαντήσω στο ερώτημα σου.

Οι υποτακτικοί σου είναι ανάξιοι της Βασιλείας του Θεού,

αφού η καρδιά τους δεν γνωρίζει την Αγάπη.

Γεροντικό

(Από τη ζωή των Πατέρων της ερήμου 

των πρώτων Χριστιανικών χρόνων)