«Θα σας πω, παιδιά, μια ιστορία:
Ήταν κάποτε μια βοσκοπούλα, που ζούσε στο βουνό κι έβοσκε πρόβατα.
Όλη την ημέρα κόπιαζε να βοσκήσει καλά τα πρόβατα,
να τα ποτίσει, να τα φυλάξει από τα αγρίμια
και το βράδυ να τα φέρει πίσω στο μαντρί,
να τα αρμέξει και να τα τακτοποιήσει.
Κι όταν προχωρούσε η νύχτα και οι γονείς της κοιμόνταν,
αυτή αν και κατάκοπη,
πηδούσε κρυφά το φράχτη του μαντριού
και έτρεχε μέσα στο σκοτάδι, ανάμεσα από βράχια, από αγκάθια,
κι έφθανε στην αντικρινή ράχη,
για να συναντήσει ένα βοσκόπουλο που αγαπούσε.
Κι όταν το συναντούσε, ήταν πολύ χαρούμενη,
παρά τους κόπους και τις θυσίες της.
Και μάλιστα,
επειδή η συνάντηση με τον αγαπητικό της της κόστιζε κόπους και θυσίες,
ήταν πιο χαρούμενη.
Να με συμπαθάτε, που καλόγερος εγώ, σας μιλώ για αγαπητικούς,
αλλά το κάνω για να με καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω.
Έτσι και η ψυχή πρέπει να έχει τον αγαπητικό της το Χριστό,
για να είναι ευχαριστημένη,
όπως και η βοσκοπούλα που ερωτεύθηκε το βοσκόπουλο.
Και τι είναι οι ανθρώπινοι έρωτες μπροστά στο θείο έρωτα;
Περαστικοί και απατηλοί.
Ενώ ο θείος έρωτας είναι αιώνιος και αληθινός.
Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με το Χριστό
είναι πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη,
ο,τιδήποτε κι αν της συμβεί,
όσους κόπους και θυσίες κι αν της κοστίσει ο θείος έρωτάς της.
Και μάλιστα, όσο πιο πολύ κοπιάζει
και θυσιάζεται χάριν του αγαπημένου της Χριστού,
τόσο πιο πολύ ευτυχισμένη αισθάνεται.
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου