Συνείδησις είναι η είδησις,
η γνώσις του ηθικού νόμου,
ήν
έχει η ψυχή διακρίνουσα τας πράξεις
εις αγαθάς και κακάς
και αδεκάστως κρίνουσα
το ποιόν αυτών
και κατακρίνουσα μεν τας κακάς,
εγκρίνουσα δε τας αγαθάς.
Την
συνείδησιν η ψυχή έχει έμφυτον.
Εχει δηλονότι η ψυχή έμφυτον δύναμιν του
ειδέναι,
τί δίκαιον,
τί άδικον,
τί αγαθόν,
τι αληθές,
τι ψευδές.
Την έμφυτον
ταύτην δύναμιν έλαβε παρά Θεού
προς γνώσιν του θείου θελήματος
και συνταύτισιν
του θελήματος αυτής προς το θείον θέλημα.
Η συνείδησις του αθετούντος τον
ηθικόν νόμον ανθρώπου είναι τυρρανίς φοβερά.
Ουδέν αλγεινότερον τη αμαρτανούση
ψυχή
συνειδήσεως εξεγειρομένης και ελεγχούσης.
Διότι ουδέν ούτως ταράσσει και
πλήσσει την ψυχήν,
όσον ο της συνειδήσεως έλεγχος.
Το του συνειδότος δικαστήριον
είναι αδέκαστον και αυστηρότατον.
Η ψυχήν η συνειδύια
ότι ουδέν διέπραξεν
αδίκημα
ουδέ προσέβαλε τον ηθικόν νόμον
χαίρει και ειρηνεύει και άγει εορτήν
χαρμόσυνον.
Η συνειδυία ψυχή εαυτήν καθαράν από πάσης ανομίας,
καν μύρια πάσχη
δεινά,
καν πανταχόθεν βάλληται,
κάν κινδυνεύει,
ικανήν κέκτηται παραμυθίαν την
αγαθήν συνείδησιν.
Η αγαθή συνείδησις παραμυθείται την ψυχήν
πάσχουσα δι’αρετήν,
δια το αγαθόν,
το δίκαιον,
την αλήθεια
και δια την των πολλών σωτηρίαν.
Το
συνειδός, λέγει ο Χρυσόστομος,
πολλής πληροί της ευφροσύνης,
και τοσαύτην ένδον
εντίθησι την ηδονήν,
όσην ουδείς δυνήσεται παραστήσαι λόγος.
Τι γάρ σοι δοκεί
των εν τω παρόντι βίω είναι ηδύ;
Τράπεζα πολυτελής,
και σώματος υγεία και δόξα
και πλούτος;
Αλλά ταύτα τα ήδεα,
αν εκείνη παραβάλης τη ηδονή,
πάντα έσται
πικρότερα προς αύτην συγκρινόμενα.
Ουδέν γαρ ήδιον συνειδότος αγαθού.
Το
συνειδός αγαλλόμενον
συγκαλλωπίζει αυτώ και το πρόσωπον,
και άρδει τας παρειάς
η της ψυχής ευρωστία.
Καρδίας ευφραινομένης πρόσωπον θάλλει.
Το Γνώθι
Σαυτόν.Αγίου Νεκταρίου.
Εκδόσεις Νεκτάριος Παναγόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου