Το ξύπνημα του Ηλιου

Εκείνο το πρωί η θάλασσα έμοιαζε 

με λίμνη ή με πελώριο ποταμό.

χωρίς το παραμικρό κυματάκι και τόσο ήρεμη 

που μπορούσες να δεις τις αντανακλάσεις 

των αστεριών τόσο νωρίς το πρωί.

Η αυγή δεν είχε έρθει ακόμα, 

έτσι τα αστέρια 

και η αντανάκλαση των μακρινών φώτων της πόλης 

ήταν εκεί μέσα στο νερό. 

Και καθώς ο ήλιος ανέβηκε πάνω από τον ορίζοντα 

στον ασυννέφιαστο ουρανό, 

έφτιαξε ένα χρυσαφένιο μονοπάτι 

και ήταν εκπληκτικό να βλέπεις 

εκείνο το φως της Καλιφόρνιας να γεμίζει τη γή 

και κάθε φύλλο δένδρου και χορταριού.

 Καθώς παρατηρούσες, 

μία μεγάλη γαλήνη ήρθε μέσα σου.

Το ίδιο το μυαλό έγινε πολύ ήσυχο, 

χωρίς καμία αντίδραση, 

χωρίς καμία κίνηση 

και ήταν παράξενο να νιώθεις αυτή την απέραντη γαλήνη. 

‘Νιώθεις’,δεν είναι η κατάλληλη λέξη.

Η ποιότητα εκείνης της σιωπής, 

εκείνης της γαλήνης, 

δεν είναι κάτι που ένιωσε το μυαλό. 

Είναι πέρα απ’αυτό. 

Ο εγκέφαλος μπορεί να συλλάβει, 

να σχηματίσει ή να σχεδιάσει το μέλλον, 

αλλά αυτή η γαλήνη είναι πέρα από την περιοχή του,

πέρα από κάθε φαντασία, πέρα από κάθε επιθυμία. 

Είσαι τόσο γαλήνιος 

που το σώμα σου γίνεται ολοκληρωτικά μέρος της γης,
μέρος καθετί που είναι γαλήνιο.

Και καθώς το αεράκι κατέβηκε από τους λόφους,

σαλεύοντας τα φύλλα,

αυτή η γαλήνη, 

αυτή η εκπληκτική ποιότητα σιωπής, δεν ενοχλήθηκε.

Το σπίτι ήταν ανάμεσα στους λόφους και τη θάλασσα, 

με θέα προς τη θάλασσα. 

Και καθώς παρατηρούσες τη θάλασσα, 
τόσο πολύ γαλήνια, 
πραγματικά έγινες κι εσύ ένα μέρος όλων. 

Ήσουν όλα.

Ήσουν το φως και η ομορφιά της αγάπης.

Αλλά και πάλι,το να πεις ‘έγινες κι εσύ ένα μέρος όλων’

είναι κι αυτό λάθος:

Η λέξη ‘εσύ’ δεν είναι επαρκής, 

επειδή στην πραγματικότητα εσύ δεν ήσουν εκεί.

Δεν ήσουν εκεί.

Δεν υπήρχες. 

Υπήρχε μόνο εκείνη η γαλήνη, 

η ομορφιά, 

η εξαιρετική αίσθηση της αγάπης.  

Τζ.Κρισναμούρτι. Η τέχνη του Διαλογισμού. 

Εκδόσεις Σωμανους.