Εικόνα

Εικόνα

Ενας αρχαίος μύθος αναφέρει:

Αφού οι θεοί δημιούργησαν τον κόσμο, φοβήθηκαν ότι ίσως κάποτε ο Ανθρωπος τους επισκιάσει...


Θέλησαν λοιπόν να κρύψουν κάπου το μυστικό της Αθανασίας,

ώστε ο άνθρωπος να μην το βρει ποτέ και να παραμείνει θνητός και αδύναμος...

Ακούστηκαν πολλές απόψεις...

Η πιο σοφή ήταν να το κρύψουν μέσα στην καρδιά του Ανθρώπου γιατί εκεί δεν θα σκεπτόταν να ψάξει ποτε...

Ετσι και έγινε.


Εκτοτε ο Ανθρωπος αναζητα το κλειδί της αθανασίας οπουδήποτε αλλού εκτός από μέσα του...


Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Κοινωνία Προσώπων. Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ



Η όλη προσπάθεια στην Πνευματική ζωή, 
είναι να αποκαταστήσει ο άνθρωπος 
την χαμένη επικοινωνία με το θεό. 

Ποια όμως είναι η προϋπόθεση γι'αυτήν την επικοινωνία; 

Γράφει ο Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ.
.................................................................

 Μία συνάντηση είναι αληθινή, 
μόνο εφόσον τα συναντώμενα πρόσωπα είναι αληθινά. 

Υπ’αυτήν την έννοια, εμείς νοθεύουμε αυτή τη συνάντηση. 

Όχι μόνο στον εαυτό μας 
αλλά και στην εικόνα που έχουμε για το Θεό, 
μας είναι δύσκολο να είμαστε αληθινοί. 

Μέσα στην ημέρα 
αλλάζουμε συνεχώς το κοινωνικό μας πρόσωπο έτσι,
που να καταντά αγνώριστο στους άλλους 
αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. 

Τα ποικίλα πρόσωπα που παρουσιάζουμε στο Θεό 
δεν είναι ο εαυτός μας. 


Υπάρχει κάτι από τον εαυτό μας μέσα στο καθένα, 
αλλά λείπει το συνολικό πρόσωπο. 

Γιαυτό το λόγο μια προσευχή 
που θα μπορούσε να βγεί δυναμικά 
μέσα απ’την καρδιά του αληθινού προσώπου, 

χάνεται στα εναλλασσόμενα σκιάχτρα του εαυτού μας 
που προσφέρουμε στο Θεό.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό 
να βρούμε την προσωπική ενότητα μας, 
τη βασική μας ταυτότητα.

Διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να συναντήσουμε το Θεό 
«εν αληθεία». 

Πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ανακαλύψουμε 
το αληθινό μας πρόσωπο, 
το μυστικό πρόσωπο, 
τον πυρήνα του προσώπου προς τον οποίον οδεύουμε, 

και τη μοναδική αιώνια αλήθεια που ενυπάρχει μέσα μας. 

Η ανακάλυψη αυτή είναι δύσκολη 
γιατί χρειάζεται να πετάξουμε στην άκρη 
όλα τα ψεύτικα ομοιώματά μας.


Από καιρό σε καιρό ξεπηδά από μέσα μας κάτι γνήσιο, 
όταν ξεχνιόμαστε, 
κι ο αληθινός βαθύτερος εαυτός μας 
βγαίνει στην επιφάνεια. 

Σε στιγμές που μας συμπαρασύρει η χαρά, 
έτσι που να αδιαφορούμε αν κάποιος μας παρακολουθεί 

ή όταν πάλι ξεχνάμε τον εαυτό μας 
σε στιγμές μεγάλου πόνου, 
σε στιγμές που μας καταλαμβάνει 
βαθιά θλίψη ή δέος.

Σ’αυτές τις στιγμές 
βλέπουμε κάποιο μέρος του πραγματικού εαυτού μας. 

Δεν περνάει όμως λίγη ώρα και το αποστρεφόμαστε 
γιατί δε θέλουμε να’ρθουμε αντιμέτωποι μ’αυτό το πρόσωπο. 

Το φοβόμαστε, μας αποπροσανατολίζει. 


Εν τούτοις αυτό είναι το μόνο πραγματικό πρόσωπο 
που υπάρχει μέσα μας. 

Και ο Θεός μπορεί να σώσει αυτό το πρόσωπο, 
όσο αποκρουστικό κι αν φαίνεται, 
επειδή είναι αληθινό. 

Ο Θεός δεν μπορεί να σώσει το φανταστικό πρόσωπο 
που προσπαθούμε να Του δείξουμε 
ή να δείξουμε στους άλλους και στον εαυτό μας. 


Θέλει Τόλμη η Προσευχή. 
Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ. Εκδόσεις Ακρίτας.



Δεν υπάρχουν σχόλια :

Δημοσίευση σχολίου