Κάποτε στην Ιαπωνία,
ένας ένδοξος πολεμιστής από την τάξη των Σαμουραι,
επισκέφτηκε έναν ερημίτη μοναχό ξακουστο για τη Σοφία του.
Θέλοντας λοιπόν να κάνει επίδειξη των γνώσεων του,
τον ρώτησε αν πιστεύει ότι υπάρχει κόλαση και παράδεισος.
Ο μοναχός ατάραχος του απάντησε :
Και τι θα μπορούσε ένας ανόητος και αλαζόνας σαν εσένα να καταλάβει...
Ο Σαμουραι αιφνιδιάστηκε από την απάντηση
και παρά την παροιμιώδη αυτοκυριαρχία του,τυφλωμένος από οργή,
άρπαξε το ξίφος του και το κατέβασε αστραπιαία πάνω στο κεφάλι του μοναχού.
Ευτυχώς την τελευταία στιγμή συνήλθε
και κατάφερε να σταματήσει το ξίφος λίγα εκατοστά πριν βρει το στόχο του...
Εκεί σε αυτή τη θέση,
τρέμοντας από οργή, πληγωμένο εγωισμό και αυτολύπηση
κοιτούσε με πύρινα μάτια το μοναχό.
Αυτό φίλε μου είναι η Κόλαση, του είπε γαλήνια ο μοναχός...
Ακούγοντας την απάντηση ο Πολεμιστής κατάλαβε
ότι ο Μοναχός δεν είχε σκοπό να τον προσβάλει αλλά να τον διδάξει.
Γονάτισε ταπεινά, ζήτησε συγνώμη για την απαράδεκτη συμπεριφορά του
και αφού τον ευχαρίστησε για το αξέχαστο μάθημα που πήρε,
γαλήνιος και λυτρωμένος πια έκανε μεταβολή για να φύγει.
Λίγο πριν βγεί από την πόρτα άκουσε το μοναχό να λέει.
Και αυτό φίλε μου είναι ο Παράδεισος...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου