Το θέατρο της Ζωής.. Πήτερ Ουσπένσκυ.

Αν ένας άνθρωπος θέλει να καταξιωθεί κοινωνικά, 

πρέπει να επιτελεί με αφοσίωση 

τους ρόλους που του έχουν ανατεθει. 

Αν όμως θέλει να εργαστει πάνω στον Εαυτό του 

και να κατακτήσει την Αυτογνωσία 

θα πρέπει να αναζητήσει τον Ανθρωπο 

πίσω από τους ρόλους. 

Ο Ουσπένσκυ γράφει σχετικά.. 

.......................................................... 

 

Ο κάθες άνθρωπος 

έχει ένα καθορισμένο ρεπερτόριο ρόλων 

που παίζει στις συνηθισμένες περιστάσεις της ζωής. 

Βάλτε τον όμως, 

ακόμη και σε ελάχιστα διαφορετικές περιστάσεις 

και θα είναι ανίκανος να βρεί έναν κατάλληλο ρόλο:  

για λίγο γίνεται ο πραγματικός εαυτός του. 

Η μελέτη των ρόλων που παίζει ο άνθρωπος, 

αποτελεί ένα πολύ αναγκαίο μέρος 

της γνώσης του εαυτού. 

 

Το ρεπερτόριο του κάθε ανθρώπου 

είναι πολύ περιορισμένο. 

Έχει τουλάχιστον πέντε έξι από δαύτους: 

κανά δύο για την οικογένειά του, 

κανά δύο για το γραφείο του 

(έναν για υφιστάμενους του 

και έναν άλλο για τους προιστάμενούς του), 

έναν για τους φίλους του στο εστιατόριο 

και ίσως έναν που ενδιαφέρεται για υψηλές ιδέες 

 και αρέσουν οι διανοητικές συζητήσεις. 

 

Και ανάλογα με την περίπτωση, 

ο άνθρωπος ταυτίζεται πλήρως με έναν από αυτούς 

και είναι ανίκανος να διαχωρίσει τον εαυτό του απ'αυτόν. 

Βλέπω τους ρόλους, 

γνωρίζω το ρεπερτόριο μου και ιδιαίτερα, 

γνωρίζω πόσο περιορισμένος είμαι, 

σημαίνει ότι γνωρίζω πολλά. 

Αλλά το θέμα είναι ότι, έξω απ'αυτούς τους ρόλους, 

ο άνθρωπος αισθάνεται μεγάλη αμηχανία 

αν κάτι τον βγάλει έστω και για λίγο από το λούκι του, 

και βάζει όλες του τις προσπάθειες 

για να επιστρέψει 

σε κάποιον από τους συνηθισμένους του ρόλους. 

Μόλις ξαναπέσει στο λούκι, 

όλα αμέσως εξελίσσονται και πάλι ομαλά 

και το αίσθημα της αμηχανίας και της έντασης εξαφανίζεται. 

Έτσι είναι στη ζωή. 

Αλλά στην εργασία(για την Αυτογνωσία), 

για να παρατηρήσει κανείς τον εαυτό του, 

πρέπει να συμβιβαστεί μ'αυτή την αμηχανία και την ένταση. 

Μόνο δοκιμάζοντας αυτή την αμηχανία 

μπορεί ο άνθρωπος 

να παρατηρήσει πραγματικά τον εαυτό του. 

Και ο λόγος είναι φανερός. 

Οταν ο άνθρωπος δεν παίζει 

έναν από τους συνηθισμένους του ρόλους, 

όταν δεν μπορεί να βρεί 

έναν κατάλληλο ρόλο στο ρεπερτόριο του, 

νιώθει πως είναι γυμνός. 

Κρυώνει και ντρέπεται 

 και θέλει να φύγει να μην τον βλέπει κανείς. 

Αλλά τίθεται το ερώτημα: 

Τι θέλει; 

μια ήσυχη ζωή ή να εργαστεί πάνω στον εαυτό του; 

Αν θέλει μια ήρεμη ζωή, 

πρέπει βέβαια πάνω απ'όλα 

να μην μετακινηθεί από το ρεπερτόριο του. 

Στους συνηθισμένους του ρόλους, νιώθει άνετα και ήρεμα. 

Αλλά αν θέλει να εργαστεί πάνω στον εαυτό του, 

θα πρέπει να καταστρέψει την ηρεμία του. 

Δεν είναι δυνατόν να έχει και τα δύο.  

Αναζητώντας τον κόσμο του Θαυμαστού. 

Πήτερ Ουσπένσκυ. Πύρινος κόσμος.