Πέντε ποιήματα για τον άνθρωπο.
Τα αισθήματα, που περισσότερο μας πονάνε,
τα συναισθήματα, που περισσότερο μας κεντρίζουν,
είναι αυτά που
είναι παράλογα.
Η αδημονία για ανέφικτα πράγματα,
ακριβώς επειδή είναι ανέφικτα!
H νοσταλγία για αυτό που ποτέ δεν υπήρξε!
Ο πόθος για αυτό που θα μπορούσε να
είχε συμβεί!
Η Ενοχή που δεν είμαστε κάποιος άλλος!
Η Δυσαρέσκεια για την κατάσταση του κόσμου!
Όλα αυτά τα ημιτόνια στη συνείδηση της ψυχής μας
δημιουργούν ένα οδυνηρό
τοπίο,
ένα αιώνιο ηλιοβασίλεμα αυτού που πραγματικά είμαστε!
.jpg)
Αμέτρητοι μέσα
μας κατοικούν.
Αν σκεφτώ ή αισθανθώ κάτι, αγνοώ
Ποιος είναι αυτός που σκέφτεται
ή αισθάνεται.
Είμαι ο τόπος μόνο
όπου σκέφτηκε ή αισθάνθηκε.
Ψυχές περισσότερες
από μία έχω.
Περισσότερα εγώ απ’το δικό μου.
Υπάρχω εν τούτοις,
Αδιάφορος για
όλους.
Τους κάνω να σιωπούν:εγώ μιλάω.
Διασταυρούμενες οι παρορμήσεις
Αυτού που
νιώθω ή δε νιώθω.
Για το ποιος είμαι ερίζουν.
Τις αγνοώ.Τίποτα δεν
υπαγορεύουν.
Στο εγώ που γνωρίζω: Εγώ γράφω
Έρχεται η στιγμή που είναι
απαραίτητο
να πετάξουμε τα παλιά μας ρούχα,
που έχουν πάρει το σχήμα του
κορμιού μας
και να ξεχάσουμε τα αγαπημένα μας μονοπάτια,
που μας οδηγούν στα ίδια πάντα μέρη.
Τότε είναι η ώρα να περάσουμε το ποτάμι:
Αν δεν τολμήσουμε να το
κάνουμε,
θα παραμείνουμε για πάντα,
κατώτεροι από τους Εαυτούς μας.
Το
μόνο που θέλω απ’τους Θεούς
είναι να μην με θυμούνται.
Ελεύθερος θα είμαι χωρίς
χαρά ή δυστυχία.
Όπως ο άνεμος που είναι του αέρα η ζωή.
Που τίποτα δεν είναι.
Το
μίσος κι η αγάπη, κι αυτά μας ψάχνουν.
Κι αυτά μας βασανίζουν, το καθένα με τον
τρόπο του.
Αυτός που οι Θεοί τίποτα δεν του δίνουν.
Είναι Ελεύθερος.
Για να
είσαι μεγάλος,να είσαι ολόκληρος:
τίποτα απ’τον εαυτό σου μην υπερβάλλεις ή
αποκλείεις.
Να είσαι ολόκληρος εσύ σε κάθε πράγμα.
Βάλε τον εαυτό σου.
Στο
μικρότερο πράγμα που κάνεις.
Έτσι και η Σελήνη ολόκληρη σε κάθε λίμνη
λάμπει.
Και λάμπει γιατί ζει ψηλά.
Φερνάντο Πεσσόα. Ποιήματα Εκδόσεις Printa
(Ποιήματα 2,4,5)
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου