Τον θυμάμαι να δείχνει δειλά προς τον ουρανό
και να ψιθυρίζει λες
και δεν ήθελε να τον ακούσουν.
-Εδώ τις νύχτες ακούω την τροχιά
των πλανητών!...
Χαμήλωσα τα μάτια μου
και δεν μπορούσα να τον κοιτάξω.
Πάνω από
το κεφάλι του
υπήρχε ένας χρωματιστός προβολέας
που έριχνε ρυθμικά μικρές
ακτίνες ολόγυρα!
Ένα δαχτυλίδι από χρώματα,
που πάλλονταν δυνατά με
φοβέριζε,
αλλά ένιωθα πως έπρεπε να μείνω ήρεμος
και να διατηρήσω την ψυχραιμία
μου.
Μου έπιασε το χέρι
και ένιωσα το δικό του να είναι πολύ αδύναμο
και να
τρέμει πολύ.
Τότε παρατήρησα ότι το τρέμουλο από το χέρι του
άρχισε να
μεταδίδεται και στο δικό μου
και τα χέρια μας έτρεμαν μαζί.
Βλέπεις είμαστε το
ίδιο!
Είμαστε Ένα!
Κοίταξε γύρω σου.
Είμαστε ένα με όλα τα πράγματα!
Όλα τα άλλα
είναι ψέματα.
Μόνο Θεός υπάρχει.
Και είναι Αγάπη.
Και είναι παντού.
Και είμαστε Ένα ..
Για
πρώτη φορά
άκουσα τα δεκάδες πουλιά να κελαηδούν στον κήπο
και είδα τα χρώματα
των λουλουδιών
δέκα φορές πιο καθαρά.
Και ήμουν μεθυσμένος.
Και ξαφνικά εγώ και ο
οδηγός μου
αρχίσαμε αλήθεια να κλαίμε σαν παιδάκια,
γιατί παιδάκια ήμασταν.
Και
ξαφνικά όλη η απελπισία και η θλίψη που ένιωθα εξαφανίστηκε.
Μια μικρή έκρηξη
έγινε στο στήθος μου
και αισθάνθηκα τη μεγαλύτερη γαλήνη
και ανακούφιση που
είχα νιώσει πότε
Απομακρυνθήκαμε κι εγώ γύρισα,
για να τον δω για τελευταία
φορά.
Τον είδα να στέκει στην πόρτα
και να μας ευλογεί πίσω από την πλάτης μας
με το σημείο του σταυρού.
Ο Γέρων Άνθιμος Ο Αγιαννανίτης.
Δρος Χαραλάμπους Μ
Μπούσια.
Εκδόσεις Μυγδονία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου