Ο Μοναχός και ο Δίας

Μια Κυριακή, προς το μεσημέρι, 

περνούσα έξω απ’το Αρχαιολογικό Μουσείο. 

Είχα λίγο χρόνο και σκέφθηκα να μπω μέσα. 

Προχωρούσα στις αίθουσες κοιτάζοντας τ’αγάλματα. 

Σε μία αίθουσα ήταν ένα γκρουπ. 

Πλησίασα λίγο.

Όταν, όμως, με είδε η ξεναγός, τους είπε ψιθυριστά: 

-Ήλθε ένας παπάς.

Εγώ τους παπάδες δεν τους χωνεύω, 

αλλ’αυτός δεν μου φαίνεται σαν τους άλλους.

Πλησίασα πιο πολύ.

Είπα.

-Καλημέρα.

-Καλημέρα, απάντησε η ξεναγός. 

–Μπορώ της είπα, να παρακολουθήσω αυτά που λέτε; 

Μάλιστα, είπε. 

Πηγαίναμε απ’το ένα άγαλμα στο άλλο.

Σε μία στιγμή σταθήκαμε μπροστά στο άγαλμα του Διός. 

Ο Δίας ήταν στο θρόνο του 

κι έριχνε τον κεραυνό στους ανθρώπους.

Αφού τους είπε όσα ήξερε η ξεναγός, 

γυρίζει σ’εμένα και μου λέει.

-Εσείς τι λέτε παππούλη; 

Πως βλέπετε το άγαλμα; 

-Εγώ δεν ξέρω απ’αυτά, είπα. 

Μόνο έτσι όπως το βλέπω, 

θαυμάζω το έργο του καλλιτέχνη 

αλλά και το πλάσμα του Θεού, 

που τόσο τέλεια το δημιούργησε. 

Και καταλαβαίνω ότι ο Καλλιτέχνης που το έφτιαξε 

είχε μεγάλη αίσθηση του Θείου. 

Βλέπετε τον Δία

ενώ ρίχνει τον κεραυνό στους ανθρώπους, 

το πρόσωπό του είναι γαλήνιο.

Δεν είναι οργισμένος.

Είναι απαθής.

Πολύ ευχαριστήθηκε η ξεναγός με τη δική μου εξήγηση 

αλλά και όλο το γκρουπ. 

Τι μας λέει αυτό ; 

Τι λέει; 

Ότι ο Θεός δεν έχει πάθος, κι όταν ακόμα τιμωρεί.

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου.

Βίος και λόγοι.

Έκδοση Ιερά μονή Χρυσοπηγής. Χανιά. 2003.