Δύο λοιπόν, όπως είδαμε, είναι τα είδη της αρετής,
η διανοητική και η ηθική.
Η διανοητική αρετή χρωστάει και τη γένεση και την αύξηση της
κατά κύριο λόγο στη διδασκαλία
(γι’ αυτό κι εκείνο που χρειάζεται γι’ αυτήν είναι η πείρα και ο χρόνος),
ενώ η ηθική αρετή είναι αποτέλεσμα του έθους (δηλαδή της συνήθειας),
καθώς και το ίδιο της το όνομα (ηθική), άλλωστε,
μικρή μόνο διαφορά παρουσιάζει από τη λέξη έθος.
Αυτό ακριβώς κάνει φανερό ότι
καμιά ηθική αρετή δεν υπάρχει μέσα μας εκ φύσεως.
Πραγματικά,
δεν υπάρχει πράγμα εφοδιασμένο από τη φύση με κάποιες ιδιότητες,
που να μπορείς να το συνηθίσεις να αποκτήσει άλλες ιδιότητες.
Παράδειγμα η πέτρα: καμωμένη από, τη φύση να πηγαίνει προς τα κάτω,
δεν είναι δυνατό να συνηθίσει να πηγαίνει προς τα πάνω,
έστω κι αν χιλιάδες φορές προσπαθήσει κανείς να της το μάθει
πετώντας την και ξαναπετώντας την προς τα πάνω·
ούτε η φωτιά μπορεί να συνηθίσει να πηγαίνει προς. τα κάτω.
γενικά δεν υπάρχει πράγμα καμωμένο από τη φύση
που συμπεριφέρεται με έναν ορισμένο τρόπο,
να μπορεί να συνηθίσει να συμπεριφέρεται με άλλον τρόπο.
Συμπέρασμα: οι αρετές δεν υπάρχουν μέσα μας εκ φύσεως
-ούτε όμως και είναι αντίθετη προς τη φύση μας η γένεση τους μέσα μας:
Δηλαδή η φύση μας έκανε επιδεκτικούς στις αρετές,
τέλειοι όμως σ’ αυτές γινόμαστε με τη διαδικασία του έθους (της συνήθειας).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου