Η αναζήτηση της απόλυτης ομορφιάς. Πλάτωνας (Συμπόσιο)

Άλλωστε ο σωστός δρόμος προς τον έρωτα, 

είτε τον χαράζει κάποιος μόνος του 

είτε καθοδηγείται από άλλον 

είναι για χάρη εκείνης της μοναδικής ομορφιάς 

να αρχίσει από τις ομορφιές του κόσμου 

σαν να ανεβαίνει σκαλοπάτια. 

Ερωτεύεται ένα ωραίο σώμα κι ανεβαίνει στα δύο 

και από κει στο σύνολο των ωραίων σωμάτων. 

Το επόμενο σκαλοπάτι 

είναι οι ωραίες ενασχολήσεις των ανθρώπων,

για ν’ακολουθήσει η ομορφιά των γνώσεων.

Κι ύστερα ανεβαίνει στην τελική γνώση 

που δεν είναι τίποτα άλλο 

από τη σπουδή της απόλυτης ομορφιάς, 

ώστε να γνωρίσει τι είναι στην ουσία του το κάλλος: 

Αφενός είναι μία ομορφιά αιώνια 

που ούτε γεννιέται ούτε χάνεται, 

δεν αυξάνει και δεν φθίνει, 

ούτε έχει σχέση με το χρόνο,

δηλαδή σήμερα υπάρχει και αύριο όχι. 

Ούτε εξαρτάται πώς τη βλέπουν οι άνθρωποι. 

Ούτε θα εμφανιστεί στα μάτια του μυούμενου 

η ομορφιά αυτή 

ως πρόσωπο ή χέρια ή άλλο μέλος του σώματος, 

ούτε ως μία μορφή λόγου ή γνώσης. 

Αντίθετα είναι η απόλυτη ομορφιά. 

Αυθύπαρκτη, απόλυτη, μοναδική, ενιαία και διαχρονική. 

Τι θα συνέβαινε αν κάποιος είχε το μοναδικό προνόμιο 

να αντικρίσει αυτήν την ομορφιά 

στην απόλυτη, τη γνήσια κι ανόθευτη έκφρασή της, 

όχι αναμεμειγμένη με ανθρώπινη σάρκα και χρώματα 

και άλλη πολλή των ανθρώπων φλυαρία; 

Αν δηλαδή είχε αξιωθεί να δει 

τη θεική ομορφιά στη μοναδικότητά της; 

Μήπως φαντάζεσαι, 

πρόσθεσε ότι θα ήταν άχαρη η ζωή του ανθρώπου 

που με προσηλωμένο το βλέμμα 

θα ατένιζε την ομορφιά που πάντα τον συντροφεύει; 

Η μήπως λησμονείς ότι 

μόνο εκεί και πουθενά αλλού,

κοιτάζοντας το ωραίο που να γίνεται ορατό, 

θα γεννήσει όχι απατηλά απεικάσματα της αρετής, 

αλλά την πραγματική αρετή 

που ταυτίζεται απολύτως με την αλήθεια.

Γεννώντας λοιπόν και ανατρέφοντας 

δημιουργήματα αληθινής αρετής, 

αξιώνεται κάποιος να γίνεται αγαπημένος των Θεών. 

Κι αν του επιφυλάσσεται πέρασμα στην Αθανασία, 

δεν είναι αυτός μοναδικός; 

Γι’αυτό κι εγώ επιμένω 

ότι κάθε άνδρας έχει χρέος να τιμά τον Έρωτα, 

εγώ ο ίδιος τον τιμώ και καταγίνομαι με τα του Έρωτα 

και τους άλλους παρακινώ να κάνουν το ίδιο, 

και παράλληλα δεν παύω να εγκωμιάζω 

τη δύναμη και την αντοχή του Έρωτα 

και τώρα και πάντα, 

όσο το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου. 

Πλάτωνος Συμπόσιον. Εκδόσεις Γνώση.