Μοναχικότητα και μοναξιά

 

Το να είναι κανείς μόνος μία δεδομένη στιγμή, 

μπορεί να έχει δύο όψεις..

Τη μοναξιά και τη Μοναχικότητα 

........................................

Η μοναξιά είναι ακούσια 

Η Μοναχικότητα είναι επιλογή 

Η μοναξιά είναι η έλλειψη συντροφιάς 

Η Μοναχικότητα είναι η περίσσεια της Ιερής Ατομικότητας 

Η μοναξιά είναι μία πληγή στην καρδιά. 

Η Μοναχικότητα είναι μία καρδιά που έχει ανθίσει.. 

Η μοναξιά αισθάνεται χωρισμένη απ'όλα 

Η Μοναχικότητα αισθάνεται ενωμένη με όλα 

Η μοναξιά είναι ένα άδειο δοχείο. 

Η Μοναχικότητα είναι ένα δοχείο που ξεχυλίζει..

Η μοναξία προσβλέπει με ελπίδα στο μέλλον 

Η Μοναχικότητα βιώνει με μακαριότητα και πληρότητα 

το Αιώνιο Παρόν.. 

Η μοναξιά είναι η αρχή.. 

Η Μοναχικότητα είναι το τέλος του Ταξιδιού..

Επιστροφή στο Ουράνιο Τόξο. Τραγούδι των Ινδιάνων Navajo.

Βαθιά μέσα στη Συλλογική Συνείδηση των λαών 

υπάρχει πάντα η νοσταλγία για την Ουράνια Πατρίδα. 

Εκεί που βασιλεύει η Μακαριότητα και η Αγάπη. 

Η επιστροφή εκεί είναι ο Προορισμός μας..

Γράφει ο Τζόζεφ Κάμπελ..

...............................................

Δύσκολα μπορείς να βρείς στον κόσμο των λευκών 

ένα θέαμα τόσο εντυπωσιακό 

όσο αυτό μιας ομάδας Ναβάχο 

όταν ψέλνουν όλοι μαζί 

αυτά τα αρχαία παραδοσιακά τραγούδια 

που έμαθαν με μεγάλη ακρίβεια και προσοχή. 

Τέτοια τραγούδια περιγράφουν ένα ταξίδι 

σε έναν άγιο τόπο πέρα από τα ιερά βουνά, 

όπου υπάρχει αιώνια ζωή και μακαριότητα.

Τραγουδήθηκαν από τους Θεικούς 

που ζούν μέσα και πέρα από βουνά, 

και έτσι μιλούν για την επιστροφή στο Σπίτι.

Οταν τραγουδιούνται για άνθρωπο, 

τότε το πνεύμα του ταξιδεύει 

στους τόπους που περιγράφουν.

Πάνω στο ουράνιο τόξο κινείται από βουνό σε βουνό, 

με τους τρόπους των θεών.

Το ουράνιο τόξο είναι γοργό σαν αστραπή.

.................................

Γοργά και μακριά ταξιδεύω

Γοργά πάνω στο Ουράνιο Τόξο

Γοργά και μακριά ταξιδεύω

Να κοίτα, ο Άγιος Τόπος!

Ναι γοργά και μακριά ταξιδεύω

Στο Σισνατζίνι και πέρα από αυτό

Ναι γοργά και μακριά ταξιδεύω

Στον Κύριο των βουνών και πέρα από αυτά,

Ναι γοργά και μακριά ταξιδέυω

Στην αιώνια ζωή και πέρα από αυτή

Ναι γοργά και μακριά ταξιδέυω

Στην αναλλοίωτη χαρά και πέρα από αυτή

Ναι γοργά και μακριά ταξιδεύω

Στό σπίτι τώρα θα γυρίσω

Στό σπίτι πάνω στο Ουράνιο τόξο

Ναί για το σπίτι ξεκινώ..

Για το σπίτι πάνω στο Ουράνιο τόξο

Για το σπίτι με βλέπεις να πηγαίνω

Για το σπίτι πάνω στο Ουράνιο τόξο.

Τώρα νάμαι, έφτασα στο Σπίτι

Να,εδώ , ο Άγιος Τόπος!

Ναι, ναμαι έφτασα στο σπίτι

Στο Σισνατζίνι και πέρα από αυτό

Ναι, νάμαι έφτασα σπίτι

Στον Κύριο των βουνών και πέρα από αυτά

Ναι, νάμαι έφτασα σπίτι

Στην Αιώνια ζωή και πέρα από αυτή

 Ναί, νάμαι έφτασα σπίτι

Στην Αναλοίωτη χαρά και πέρα από αυτή

Ναί, νάμαι έφτασα στο Σπίτι

Να, Καθομαι στο Σπίτι

κάθομαι στη μέση του Ουράνιου τόξου,

Να κοίτα, ο Άγιος Τόπος!

Ναι, νάμαι Καθομαι στο Σπίτι

Στο Σισνατζίνι και πέρα από αυτό

Ναι,νάμαι καθομαι στο Σπίτι

Στον Κύριο των βουνών και πέρα από αυτά,

Ναι, νάμαι καθομαι Σπίτι

Στην αιώνια ζωή και πέρα από αυτή

Ναι, ναμαι Σπίτι, κάθομαι

Στην αναλοίωτη χαρά και πέρα από αυτή

Ναι, ναμαι Σπίτι, κάθομαι  

..........................................

Μύθοι και Παραδόσεις.Μια βαθύτερη προσέγγιση.

Joseph Campell.

Εκδόσεις Ιάμβλιχος 1990.

Η διψασμένη Οχιά και τα άλλα ζώα. Αφηγήσεις από τη Ζωή του Γέροντος Παισίου

Ο Πάτερ Παίσιος εξημέρευε 

εξίσου τους ανθρώπους και τα ζώα. 

Πολλοί ταραγμένοι άνθρωποι 

έβρισκαν κοντά του γαλήνη. 

Αλλά και τα ζώα επίσης τον αγάπουσαν 

καθώς ακτινοβολούσε την αγνή άδολη αγάπη 

προς όλη τη κτίση 

Λέει ο Γέρων...

.........................................................

Μια φορά, τότε που ήμουν με την κήλη, 

κάποιοι εργάτες κουβαλούσαν ξύλα με τα ζώα 

εκεί στην περιοχή του Καλυβιού. 

Βλέπω σε μία στιγμή ένα ζώο 

να πέφτη, το καημένο, κάτω 

και το σαμάρι με τα ξύλα να πέφτει πάνω του.

Δίπλωσαν τα πόδια του και δεν μπορούσε να τα ισιώση. 

Εγώ ξέχασα ότι είχα κήλη, 

ξέχασα ότι δυσκολευόμουν ακόμη και να περπατήσω.

Τρέχω πετάω τα ξύλα. 

Πάω να σηκώσω το σαμάρι, δεν μπορούσα.

Δίνω μία τραβάω τα σχοινιά και ελευθερώσα το ζώο.

Οπότε ένα Πατέρας που ήταν εκεί κοντά φώναξε: 

Πρόσεξε, έχεις κήλη, θα πάθεις καμμία ζημιά! 

Τότε θυμήθηκα ότι είχα κήλη.

Καλά, του λέω, εγώ έχω κήλη. 

Εσύ που δεν έχεις κήλη γιατί δεν έτρεξες; 

Φοβήθηκα μη με κλωτσήσει, μου λέει. 

Ευλογημένε, του λέω το ζώο και λύκος να είναι, 

όταν το καημένο βρίσκεται σε ανάγκη, 

ζητάει βοήθεια και δεν κάνει κακό στον άνθρωπο.

Αλλά ακόμη και αν διψούν τα ζώα, 

στον άνθρωπο καταφεύγουν, 

γιατί ο άνθρωπος είναι το αφεντικό τους.

Θυμάμαι μία φορά, στο Καλύβι του Τιμίου Σταυρού, 

ένα καλοκαίρι, 

μία οχιά κατέβηκε από την λαμαρίνα της σκεπής 

και κουλουριάστηκε μπροστά μου. 

Σήκωνε το κεφάλι της ψηλά, 

έβγαζε τη γλώσσα της και σφύριζε. 

Διψούσε πολύ-Είχε καεί από τον πολύ καύσωνα-

και με απειλούσε.

Ζητούσε νερό, αλλά με επιτακτικό τρόπο,

λες και ήμουν υποχρεωμένος να της φέρω νερό.

‘Βρε, της λέω, 

εσύ, έτσι που κάνεις,

δεν συγκινείς τον άλλον’

Της έβαλα μετά νεράκι και ήπιε.

Τα τσακάλια πολύ με συγκινούν, 

γιατί, όταν πεινούν κλαίνε σαν μωρά παιδιά. 

Να δείτε τί έχω πάθει με τα γατάκια τώρα στο Καλύβι. 

Πρόσεξαν πως κάθε φορά που χτυπούσε το καμπανάκι, 

έβγαινα έξω,

και πότε-πότε τους έριχνα κάτι για να φάνε.

Όταν λοιπόν πεινούν, 

τραβούν το σκοινί και χτυπάει το καμπανάκι.

Βγαίνω και βλέπω να χτυπούν αυτά το καμπανάκι 

και τα ταίζω. 

Πως τα έχει κάνει όλα ο Θεός!

.....................................................

Γέροντος Παισίου Αγιορείτου 

Λόγοι Ε Πάθη και Αρετές. 

Ιερόν Ησυχαστήριον ‘Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος’ Σουρωτή Θεσσαλονίκης.

Ορθοδοξία, το Βασίλειο της Αδιάλειπτης προσευχής.

Ακρογωνιαίος λίθος της Ορθόδοξης Πνευματικότητας 

είναι η αδιάλειπτη(αδιάκοπη) προσευχή, 

διαμέσου της οποίας ο Πιστός εξαγνίζει την ψυχή του 

και την καθιστά άξια να γίνει 

ναός και κατοικιτήριο του Αγίου Πνεύματος. 

Η κυρίαρχη προσευχή είναι η επονομαζόμενη ‘ευχή’

δηλαδή η επίκληση  

‘Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιε του Θεού, 

Ελέησόν με τον αμαρτωλό’. 

Ο δρόμος της Προσευχής είναι λίαν δύσβατος και εργώδης 

καθώς προσκρούει στο Εγωιστικό φρόνημα 

και την Υπερηφάνια του Ανθρώπου, 

γιαυτό και χαρακτηρίζεται 

τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών. 

Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας 

διακρίνονται πέντε στάδια:

...................................................... 

Πρώτον. 

Η εκφώνιση της ευχής του Ιησού με το στόμα. 

Επαναλαμβάνουμε την ευχή με τα χείλη μας, 

ενώ συγχρόνως επιδιώκουμε

να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας 

στις λέξεις της ευχής.

Δεύτερον. 

Παραλαμβάνει έπειτα την ευχή ο Νους 

και την λέει νοερά, 

εξ ου και νοερά προσευχή.

Όλη η προσοχή μας βρίσκεται και πάλι στις λέξεις, 

αλλά είναι συγκεντρωμένη στον Νου.

Οταν κουράζεται ο Νους τότε αρχίζουμε και πάλι 

να ψελλίζουμε την ευχή με τα χείλη. 


Τρίτον. 

Η ευχή κατεβαίνει έπειτα στην Καρδιά. 

Νούς και Καρδιά ενώνονται και συνδυάζονται. 

Η προσοχή βρίσκεται τώρα στην Καρδιά 

και πάλι βυθίζεται στις λέξεις της ευχής 

και κυρίως στο όνομα του Ιησού 

που είναι βυθός αθεώρητος.

Τέταρτον. 

Η προσευχή πλέον γίνεται αυτενεργούσα. 

Γίνεται ενώ ο ασκητής 

εργάζεται 

ή τρώει 

ή συνομιλεί 

ή βρίσκεται στο ναό 

ή ακόμη και οταν κοιμάται. 

‘Εγώ καθεύδω (κοιμάμαι) και η καρδιά μου αγρυπνεί’ 

λέγεται στην Αγία Γραφή.

Πέμπτον. 

Έπειτα αισθάνεται κανείς μέσα στην ψυχή του 

μια θεία απαλή φλόγα 

να την πυρπολεί και να την χαροποιεί. 

Κατοικεί στην καρδία η Χάρη του Χριστού.

Ενοικεί η Αγία Τριάδα.

Αισθάνεται λοιπόν μέσα του τη Θεική Παρουσία 

Και αυτό είναι το ακρότατο στάδιο 

που μερικές φορές συνδέεται 

με την θεωρία του Ακτίστου Φωτός. 

................................................................

Μία βραδυά στην έρημο του Αγίου Όρους.Α.Ι.Β. 

Έκδοση Ιερά Μονή Γενεθλίου της Θεοτόκου (Πελαγίας)

Γαλήνιο Πνεύμα. Μέγας Βασίλειος.

Όπως στον αισθητό κόσμο, 

μία γαλήνια λίμνη αντικατοπτρίζει 

τη μεγαλοπρέπεια και απεραντοσύνη του ουρανού, 

έτσι και στο νοερό κόσμο, 

ένα γαλήνιο πνεύμα αντικατοπτρίζει 

τη μεγαλοπρέπεια και απεραντοσύνη του Θεού.. 

Γράφει ο Μέγας Βασίλειος..

......................................................

Πρέπει να προσπαθούμε να κρατάμε το πνεύμα μας ήρεμο. 

Διότι όπως ο οφθαλμός που κινείται αδιάκοπα 

και στρέφεται από τη μια μεριά στην άλλη, 

και κοιτάζει πάνω και κάτω, 

δεν μπορεί να δει καθαρά τι βρίσκεται μπροστά του, 

αλλά πρέπει η όραση του να προσηλώνεται σταθερά 

στο αντικείμενο που έχει μπροστά του, 

αν θέλει να έχει καθαρή εικόνα, 

έτσι κι ο νούς του ανθρώπου, 

όταν αποσπάται από αναρίθμητες κοσμικές φροντίδες 

δεν μπορεί να δει ευκρινώς την αλήθεια..

Απ’όλα αυτά υπάρχει μόνο μία διέξοδος-

αποχωρισμός παντελώς από τον κόσμο. 

Αλλά απομάκρυνση από τον κόσμο 

δεν σημαίνει να βγείς από αυτόν σωματικά, 

αλλά να διαχωρίσεις την ψυχή 

από την σύμπνοια με το σώμα...

Σημαίνει επίσης να είσαι έτοιμος 

να δεχτείς στην καρδιά σου 

τις εντυπώσεις που γεννούν εκεί οι θείες διδαχές..

............................................................... 

 Μέγας Βασίλειος. Η Σοφία των Ελλήνων Πατέρων. 

Εκδόσεις Άγκυρα.

Το χαμόγελο που θεραπεύει. Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ενα αληθινό χαμόγελο 

ζεσταίνει και θεραπεύει την ψυχή, 

ενώ ένα χαμόγελο ειρωνίας ή περιφρόνισης 

την παγώνει και την πληγώνει.. 

Γράφει ο Αγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς..

.............................................................

 Επάνω από το ανθρώπινο γέλιο της ευτυχίας 

και τον θρήνο της δυστυχίας 

φέρεται ένα μυστικό χαμόγελο, 

που ζεσταίνει, ενώ δεν καίει. 

Τούτο το χαμόγελο είναι τέλειως ανόμοιο 

με το χαμόγελο των κυνικών 

και με το χαμόγελο εκείνων που περιφρονούν, 

το οποίο παγώνει. 

Το χαμόγελο της μάνας 

επάνω από το χαρούμενο ή άρρωστο παιδί της 

και το χαμόγελο του αγίου 

πάνω από τον ισχυρό και τον αδύναμο, 

μοιάζει με τούτο το μυστικό ,υπέροχο χαμόγελο. 

Τι σημαίνει τούτο το χαμόγελο 

εάν όχι συμμετοχή στη χαρά των χαρούμενων 

και τη θλίψη των θλιμμένων;  

Τί άλλο λέει τούτο το χαμόγελο 

παρά το ότι η υπερβολική χαρά στη γη

σύντομα μετριάζεται με τη στενοχώρια 

και ότι η υπερβολική στενοχώρια 

γρήγορα μετριάζεται με τη χαρά; 

Είναι αξιοκατάκριτο δύο ζώα στη γή 

(όπως η μαιμού και η ύαινα) 

να εκφράζουν ξεκάθαρα τα πιο ουσιώδη του ανθρώπου.

Φρόντισε, ώστε όσο περισσότερο γίνεται 

να φυλάγεσαι από την τρελή γκριμάτσα της μαιμούς 

και από την τρελή υποχόνδρια ύαινα. 

Θυμήσου πάντα το μυστικό και απαλό χαμόγελο, 

παρόμοιο με το χαμόγελο της μάνας και του αγίου. 

Το χαμόγελο που εκφράζει 

τη φυσικότητα, 

την υγεία, 

τη σοφία,

το έλεος 

και την αιωνιότητα.

Την αιωνιότητα, 

αφού το γέλιο και το κλάμα είναι εφήμερα, 

ενώ το χαμόγελο είναι αιώνιο. 

...............................................................

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. 

Στοχασμοί περί καλού και κακού. Εκδόσεις Εν Πλώ.