Ολοκλήρωση ή εκφυλισμός, οι δύο δυνατότητες του Ανθρώπου. Πήτερ Ουσπένσκυ.

Η θεμελιακή μας ιδέα είναι 

ότι ο Άνθρωπος, 

έτσι όπως τον ξέρουμε, 

δεν είναι πλήρες Ον,

ότι η Φύση τον αναπτύσσει μόνο μέχρι ενός ορισμένου σημείου

και τότε τον εγκαταλείπει,

είτε για να αναπτυχθεί παραπέρα με τις δικές του προσπάθειες

ή να εκφυλιστεί και να χάσει την ικανότητα για ανάπτυξη.

Εξέλιξη του Ανθρώπου σε αυτήν την περίπτωση

θα σήμαινε την ανάπτυξη 

ορισμένων εσωτερικών ιδιοτήτων και χαρακτηριστικών 

που συνήθως παραμένουν υπανάπτυκτα

και δεν μπορούν ν'αναπτυχθούν αφ'εαυτού τους.

Αν ο άνθρωπος δεν την επιθυμεί,

ή αν δεν την επιθυμεί αρκετά δυνατά

και δεν καταβάλλει τις αναγκαίες προσπάθειες,

δεν θα αναπτυχθεί ποτέ.

Η εξέλιξη είναι θέμα προσωπικών προσπαθειών

και αναφορικά προς τη μάζα της ανθρωπότητας 

αποτελεί σπάνια εξαίρεση.

Η ψυχολογία της δυνατής εξέλιξης του ανθρώπου

Πήτερ Ουσπένσκυ, 

Εκδόσεις πύρινος κόσμος.

H παραγεμισμένη κούπα. Ιστορία Ζεν

Ένας διάσημος καθηγητής Πανεπιστημίου

επισκέφτηκε κάποτε ένα μοναχό,  γνωστό για τη Σοφία του.

Ανυπομονώντας να τον γνωρίσει περίμενε νευρικά τη σειρά του.

Όταν έγινε δεκτός είδε ένα μικρόσωμο γέροντα 

να πίνει ήρεμα το τσάι του.

Άρχισε λοιπόν να μιλάει,

 κάνοντας συνεχόμενες ερωτήσεις στο μοναχό.

Μόλις ο Γέροντας απαντούσε σε κάτι,

ο Καθηγητής τον διέκοπτε και τον συμπλήρωνε,

μεταπηδώντας από θέμα σε θέμα,

κάνοντας ουσιαστικά επίδειξη των γνώσεων του.

Τότε ο μοναχός του προσέφερε Τσάι.

Αν και  γέμισε η κούπα συνέχισε να σερβίρει, 

και έτσι το τσάι άρχισε να χύνεται στο πάτωμα.

 Ο Καθηγητής εκνευρισμένος είπε:

Μα τι κάνετε, δεν βλέπετε πως η κούπα μου είναι γεμάτη.

Έτσι είναι και το μυαλό σου, απάντησε ο μοναχός.

Ότι και να σου πω,

χύνεται έξω όπως το τσάι σε αυτή την κούπα...

Αρίστων Πολιτεία. Μάρκος Αυρήλιος (Ρωμαίος Αυτοκράτορας)

Γιατί ένας τέτοιος Ανθρωπος,

αποφασισμένος να καταλέγεται μεταξύ των Αρίστων,

είναι κάτι σαν Ιερέας και βοηθός των Θεών

καθώς χρησιμοποιεί τη Δύναμη εντός του που τον καθιστά

αγνό απο ηδονές,

άτρωτο από κάθε πόνο,

ανέγγιχτο από κάθε ύβριν,

ανεπηρέαστο από κάθε μοχθηρία,

αθλητή του μέγιστου αγωνίσματος: Να μη νικηθεί από κανένα πάθος,

να'ναι κατάβαθα διαποτισμένος από τη Δικαιοσύνη,

να ασπάζεται ολόψυχα ότι του συμβαίνει καί ότι του είναι γραμμένο,

να μή βάζει στο  Νού του συχνά

και δίχως να τον υποχρεώνει το Κοινωνικό συμφέρον,

τι λέει ο άλλος τι κάνει και τι σκέφτεται.

Γιατί καταγίνεται μόνο με τα δικά του καθήκοντα,

και από το σύνολο των πραγμάτων συλλογιέται όσα είναι συνυφασμένα με τον ίδιο.

και στην πρώτη περίπτωση η προσφορά του είναι άξια,

ενώ για τα δεύτερα πιστεύει ότι είναι καλά.

Γιατί η μοίρα που έχει δοθεί στον Καθένα συναρμόζεται και συναρμόζει.

Και δε λησμονεί ότι όλα τα έλλογα όντα είναι συγγενή,

και ότι είναι στη φύση του ανθρώπου το να νοιάζεται για όλους τους άλλους,

και πως δεν πρέπει να δίνει βάση σε ολωνών τις απόψεις

παρά μονάχα σε εκείνων που ζουν σύμφωνα με τη Φύση*

(*Η δύναμη που δημιουργεί, ενοποιεί και συνέχει το σύμπαν, ο Θεός)

Μαρκος Αυρήλιος, Τα Εις Εαυτόν,

Εκδόσεις Θύραθεν.