Ο μαύρος κύκνος

Η ταινία μαύρος κύκνος είναι από τις πιο εμπνευσμένες ταινίες των τελευταίων ετών.

Αφορά σε μία χορεύτρια μπαλέτου,

που προσπαθεί να ξυπνήσει την καταπιεσμένη σκοτεινή πλευρά της,

ώστε να χορέψει αριστουργηματικά ως ένας μαύρος κύκνος,

στη λίμνη των κύκνων του Tchaikovski.

Ολοι μας διαθέτουμε μια φωτεινή πλευρά

την οποία και επιδεικνύουμε ναρκισσιστικά στους άλλους,

αλλά και μια σκοτεινή πλευρά,

η οποία βρίσκεται καλά κρυμμένη στο βάθος της ψυχής μας.

Στο βιβλίο του 'H Σκιά: αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή πλευρά της ψυχής'

ο μεγάλος ψυχαναλυτής Robert A. Johnson αναφέρει:

Oλοι μας γεννιόμαστε ως ολότητα και ευελπιστούμε ότι θα πεθάνουμε ως μια ολότητα.

Συνήθως, όμως, κάπου στις απαρχές του δρόμου μας,

τα πράγματα χωρίζονται σε καλό και κακό,

και έτσι ξεκινάμε τη δημιουργία της σκιάς,

η ζωή διχάζεται.

Μέσα από την πολιτισμική μας ζύμωση και εξέλιξη

διακρίνουμε τα χαρακτηρίστηκα μας σε εκείνα τα οποία είναι κοινωνικά αποδεκτά

και σε εκείνα που πρέπει να μπουν στην άκρη.

Όλο αυτό είναι και θαυμαστό και αναγκαίο

και δεν θα μπορούσε να υπάρξει κανένα είδος πολιτισμένης συμπεριφοράς

χωρίς αυτό το ξεκαθάρισμα του καλού και του κακού.

Όποιος δεν μετέχει σε αυτήν τη διαδικασία παραμένει ένας "πρωτόγονος"

και δεν έχει καμία θέση σε μια καλλιεργημένη κοινωνία.

Ωστόσο τα "απαράδεκτα" χαρακτηριστικά που έχουμε απαρνηθεί δεν εξαφανίζονται,

απλώς συγκεντρώνονται στις σκιερές γωνιές της προσωπικότητας μας.

Αφού μείνουν κρυμμένα για ένα μακρύ διάστημα,

κάποια στιγμή αποκτούν δική τους υπόσταση και δική τους ζωή,

τη ζωή της σκιάς.

Η σκιά περιλαμβάνει ότι λανθάνει, εν μέρει της συνείδησης.

Είναι το περιφρονημένο κομμάτι της υπόστασης μας.

Το ενεργειακό της δυναμικό πολλές φορές είναι εξίσου ισχυρό με εκείνο του εγώ.

Εάν η σκιά συσσωρεύσει μεγαλύτερη ενέργεια απ' ότι το εγώ, τότε εκρήγνυται

είτε ως ανεξέλεγκτη οργή είτε ως κάποια αναίδεια ή αδιακρισία

που ξεφεύγει από τον έλεγχο μας.

Άλλοτε πάλι πέφτουμε σε κατάθλιψη

Όταν η σκιά αυτονομείται, γίνεται ένα τρομερό τέρας μέσα στο ψυχικό μας ενδιαίτημα.

Χωρίζουμε τον εαυτό σε ένα εγώ και σε μια σκιά

επειδή ο πολιτισμός αξιώνει να συμπεριφερόμαστε με έναν ορισμένο τρόπο.

Ανεξάρτητα με την αφετηρία μας και το πολιτισμικό πλαίσιο από το οποίο πηγάζουμε,

θα φτάσουμε στην ενηλικίωση με σαφώς καθορισμένα εγώ και σκιά,

με ένα σύστημα σωστού και λάθους, μια τραμπάλα με δύο άκρα.

Στόχος της κάθε θρησκευτικής διεργασίας

είναι να αποκαταστήσει την ολότητα της προσωπικότητας.

Ο όρος religion [από το λατινικό re-ligare: επανασυνδέω] σημαίνει επανασυνδέω,

συνθέτω εκ νέου την ολότητα, θεραπεύω τις πληγές ενός αποχωρισμού.

Για να απολυτρωθούμε και να αποδεσμευτούμε από τη ζωώδη κατάστασή μας

είναι απόλυτα αναγκαίο να ενταχθούμε στο πολιτισμικό γίγνεσθαι.

και συνεπώς αναπόφευκτα δημιουργούμε μία σκιά.

Εξίσου αναγκαίο όμως είναι να εκπληρώσουμε το πνευματικό έργο της ανασύνθεσης

του κερματισμένου και αποξενωμένου μας κόσμου.

Σε γενικές γραμμές

το πρώτο μισό της ζωής μας

είναι αφιερωμένο στη διαδικασία της κοινωνικοποίησης -

κατακτάμε δεξιότητες, φτιάχνουμε οικογένεια

και πειθαρχούμε τον εαυτό μας με μύριους διαφορετικούς τρόπους

το δεύτερο μισό της ζωής

το αφιερώνουμε στην αποκατάσταση της ολότητας (στην καθαγίαση) της ζωής.

Θα μπορούσε να διαμαρτυρηθεί κανείς για αυτήν τη χωρίς νόημα κυκλωτική πορεία,

μόνο που η ολότητα στο τέλος της ζωής είναι συνειδητή,

ενώ στην αρχή είναι ασυνείδητη και έχει έναν παιδιάστικο χαρακτήρα.

Αυτή η εξέλιξη, μολονότι φαίνεται μάταιη και αδικαιολόγητη,

αξίζει όλο τον πόνο και τα βάσανα που επιφέρει.

Η μόνη καταστροφή θα ήταν να χαθούμε στα μισά του δρόμου αυτής της διαδικασίας

και να μη βρούμε την ολοκλήρωσή μας.

Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι παγιδεύονται σε αυτόν ακριβώς το δύσβατο τόπο.