Έβερεστ

Δεν είναι το Βουνό που κατακτούμε, αλλά ο Εαυτός μας.

Sir Edmund Hillary

Πηγή: http://presentoutlook.com/quote-images/

H αυθόρμητη δράση

Η λέξη 'προσπάθεια' υπονοεί πρόθεση,

τη βούληση να επιτύχουμε κάποιο σκοπό.

Οποιαδήποτε πράξη κάνουμε με πρόθεση ανήκει στο 'Εγώ',

και παρά το γεγονός ότι φαίνεται σαν δράση,

στην πραγματικότητα είναι μόνο αντίδραση.

Δράση είναι μόνο εκείνο που πηγάζει αυθόρμητα από τη σιωπή,

κι αυτό δεν αφήνει κατάλοιπα.

Στον αυθορμητισμό η δράση συμβαίνει αφεαυτής αλλά δεν δρά κανείς .

Δεν υπάρχει ούτε στρατηγική ούτε προετοιμασία.

Υπάρχει μόνο επίγνωση ελεύθερη από ταραχή και μνήμη

και σε αυτή τη σιγή κάθε δράση είναι αυθόρμητη,

γιατί κάθε κατάσταση ανήκει στο ανοιγμά σας

και αυτή καθαυτή σας υπαγορεύει πως ακριβώς να προχωρήσετε.

Η πραγματική δράση δεν προέρχεται από τον λογισμό,

αλλά από τη δεκτική παρατήρηση.

Η παρόρμηση από την άλλη,

βασίζεται στη μνήμη, στη διαμορφωμένη στάση.

Είναι μια αντίδραση και συχνά είναι συγκινησιακή.

Παρατηρήστε μέσα σας τη διαφορά μεταξύ αντίδρασης και αυθόρμητης δράσης.

Η αυθόρμητη δράση προέρχεται από την κατάσταση

και είναι πλήρως εναρμονισμένη με αυτήν.

Δεν βλάπτει ούτε εσάς ούτε το περιβάλλον σας,

γιατί δεν περιέχει κανένα είδος πρόθεσης.

Jean Klein

Η χαρά του είναι

εκδόσεις focus

Και εσύ βρέχε όσο θέλεις ουρανέ μου...

Ο βοσκός: -Το φαγητό μου ψήθηκε,

                    άρμεξα τα προβατά μου, 

                    μανταλωμένο το καλύβι μου,

                    αναμμένη η φωτιά μου.

                    Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

Ο Σοφός: -Δεν έχω ανάγκη πια απο φαγιά και γάλατα’

                  οι άνεμοι είναι το καλύβι μου,

                  έσβησε η φωτιά μου.

                  Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου.

Ο βοσκός: -Έχω βόδια, έχω γελάδες, έχω λιβάδια πατρογονικά
                   κι έναν ταύρο που πηδάει τις αγελάδες μου.
                   Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου

Ο Σοφός: -Δεν έχω βόδια,μήτε γελάδες,δεν έχω λιβάδια.
                  Δεν έχω τίποτα.
                  Δεν φοβάμαι τίποτα.
                  Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου.

Ο βοσκός: -Έχω μια βοσκοπούλα υπάκουη και πιστή
                    χρόνια τώρα γυναίκα μου
                    και χαίρουμαι να παίζω μαζί της τη νύχτα.
                    Και συ βρέχε όσο θες Ουρανέ μου.

Ο Σοφός: – Έχω μια ψυχή υπάκουη και λεύτερη
                   χρόνια τώρα τη γυμνάζω και τη μαθαίνω να παίζει μαζί μου.
                   Και συ, βρέχε όσο θες Ουρανέ μου!

................................................................

Βιος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Νίκος Καζαντζάκης

Η ψευδαίσθηση του φόβου...

Τίποτα Αληθινό δεν μπορεί να απειληθεί...

Τίποτα μή Αληθινό δεν υπάρχει...

Εδώ βρίσκεται η Γαλήνη του Θεού...

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΘΑΥΜΑΤΩΝ

Το παγωτό βανίλια

Ένας νεαρός περίπου 10 ετών μπήκε σε ένα κατάμεστο ζαχαροπλαστείο.

Πίσω ακολουθούσε ένα αρκερά ευκατάστατο ζευγάρι ηλικιωμένων.

Ο νεαρός ήταν αρκετά τυχερός γιατί ακριβώς εκείνη τη στιγμή

άδειασε ένα τραπέζι και έκατσε αμέσως,

προς απογοήτευση του ζευγαριού που ακολουθούσε

το οποίο έπρεπε τώρα να περιμένει για άλλο τραπέζι.

Η σερβιτόρα πλησιάσε και ρώτησε το αγόρι τι θα ήθελε να παραγγείλει.

Πόσο κάνει το παγωτό βανίλια ;

Τέσσερα ευρώ.

Τότε ο νεαρός έβγαλε από την τσέπη του μια χούφτα κέρματα

και άρχισε να τα μετράει αργά μπροστά στην ανυπόμονη σερβιτόρα.

Στο τέλος ο νεαρός αφού μέτρησε 2 φορές τα χρήματα του,

έκανε ένα μορφασμό, σταμάτησε για λίγο και ξαναρώτησε

Η πορτοκαλάδα;

Τρία ευρώ.

Ο νεαρός παρέμεινε ξανά για λίγο σκεφτικός,

ενω η σερβιτόρα έδειχνε πια ολοφάνερα εκνευρισμένη.

Καλά θα πάρω μια πορτοκαλάδα τότε.

Η σερβιτόρα έφυγε και κατευθύνθηκε γρήγορα προς το πλούσιο ζευγάρι

που εν τω μεταξύ είχε καθίσει 

και πήρε χαμογελαστή την παραγγελία τους.

Η ώρα πέρασε, ο νεαρός ήπιε την πορτοκαλάδα του 

πλήρωσε στο ταμείο και έφυγε.

Σέ λίγο και το ζευγάρι των ηλικιωμένων ζήτησε να πληρώσει

χωρίς ωστόσο να αφήσει φιλοδώρημα

προς απογοήτευση της σερβιτόρας...

Η σερβιτόρα τότε πήγε να καθαρίσει  το τραπέζι του νεαρού αγοριού

και προς έντονη έκπληξή της είδε λίγα κέρματα

που στο σύνολό τους ήταν ένα ευρώ......! 

Ρωμαίος και Ιουλιέτα

Πάνω από 50 χρόνια πριν, ένα 19χρονο αγόρι, ο Liu Guojiang,

ερωτεύτηκε την Xu Chaoqin, χήρα με παιδιά 29 ετών...

Οπως στο Σαίξπηρικό Δράμα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας,

οι φίλοι και συγγενείς επέκριναν τη σχέση,

λόγω της διαφοράς ηλικίας και του γεγονότος ότι η γυνάικα είχε ήδη παιδιά.

Για να αποφύγει τα κουτσομπολιά και την κοινωνική κατακραυγή,

το ζευγάρι αποφάσισε να δραπετεύσει

και να ζήσει σε μια σπηλιά στην Jiangjin στη Νότια Τσονγκίνγκ.

Στην αρχή, η ζωή ήταν ιδιαίτερα σκληρή,

Τρεφόταν με χορτάρι και ρίζες που έβρισκαν στο βουνό,

και ο Λιού έκανε μια λάμπα κηροζίνης

που χρησιμοποιούσαν για να φωτίζουν τη ζωή τους.

Η Xu θεώρησε ότι είχε εγκλωβήσει τον Liu

και επανειλημμένα τον ρωτούσε, Μήπως είσαι θλιμμένος;
Ο Liu πάντα απάντούσε, «Όσο είμαστε εργατικοί, η ζωή θα βελτιώνεται».

Στο δεύτερο έτος της ζωής τους στο βουνό,

ο Liu άρχισε και συνέχισε για πάνω από 50 χρόνια,

να λαξεύει με τα χέρια του σκαλοπάτια,

έτσι ώστε η γυναίκα του να μπορεί να κατεβαίνει το βουνό εύκολα.

Μισό αιώνα μετά, το 2001,

μια ομάδα εξερευνητών εξερευνούσαν το δασος

και εξεπλάγησαν όταν βρήκαν το ζευγάρι των ηλικιωμένων

και πάνω από το 6000 χειροποίητα σκαλοπάτια.

Ένα από τους επτά τους παιδιά είπε:

«Οι γονείς μου αγαπούν πολύ ο ένας τον άλλον.

Εχουν ζήσει στην απομόνωση για πάνω από 50 χρόνια

και ποτέ δεν ήταν χωριστά έστω και για μία μόνο ημέρα.

Ο πατέρας μου έχει σκαλίσει πάνω από 6.000 σκαλοπάτια

για την άνεση της μητέρας μου,

αν και δεν κατεβαίνουν το βουνό τόσο πολύ ».

Το ζευγάρι είχε ζήσει ειρηνικά για 50 χρόνια μέχρι τον Ιούλιο του 2008.

Τότε ο Liu, 72 χρόνων,

καθώς επέστρεφε από τις καθημερινές γεωργικές εργασίες κατέρρευσε.
Η Xu κάθησε και προσευχήθηκε με τον σύζυγό της

καθώς ξεψύχησε στα χέρια της.

Τόσο πολύ αγαπούσε την Xu ο Liu,

ώστε κανείς δεν ήταν σε θέση

να αποδεσμεύσει τα χέρια του από τη σύζυγο του

ακόμη και μετά τον θάνατο του.

Η Xu για μέρες θρηνούσε απαρηγόρητη το χαμό του συντρόφου της.

Το 2006, η ιστορία τους έγινε

μία από τις 10 πρώτες ερωτικές ιστορίες από την Κίνα.

Η τοπική κυβέρνηση αποφάσισε

να διατηρήσει την αγάπη τους και τον τόπο όπου έζησε ως μουσείο,

ώστε αυτή η ερωτική ιστορία να ζήσει για πάντα.

πηγή www.e-steki.gr

Εσωτερική γαλήνη.

Πραότητα σημαίνει, να παραμένει ακίνητη και ατάραχη η ψυχή,

τόσο στους εμπαιγμούς όσο και στους επαίνους.

Η αρχή της πραότητας είναι να σιωπούν τα χείλη,

ενώ  η καρδία ευρίσκεται σε ταραχή.

Το μέσον είναι να σιωπούν οι λογισμοί,

ενώ η ψυχή ευρίσκεται σε ολίγη ταραχή.

Και το τέλος, να επικρατεί στην θάλασσα της ψυχής

μόνιμη και σταθερή γαλήνη,

όσο κι αν φυσούν οι ακάθαρτοι άνεμοι...

Εαν το όριο της πιο τέλειας πραότητας είναι,

ενώ βρίσκεται εμπρός σου αυτός που σε παροξύνει,

να τον αντιμετωπίζεις με εσωτερική γαλήνη και αγάπη,

τότε οπωσδήποτε το έσχατο όριο του θυμού είναι,

ενώ απουσιάζει αυτός που σε ελύπησε,

να κάνεις ότι συγκρούεσαι μαζί του

με διάφορα λόγια και κινήματα θηριώδη...

Είδα ανθρώπους που άναψαν από τη μανία του θυμού

και έβγαλαν από μέσα τους σαν εμμετό

την μακροχρόνια μνησικακία τους.

Ετσι με το ένα πάθος απηλλάγησαν από το άλλο!

Αντίθετα είδα άλλους που κατά τρόπο απαράδεκτο

σιώπησαν και έδειξαν ότι ήταν δήθεν μακρόθυμοι

ενώ αποθήκευσαν μέσα τους τη μνησικακία τους.

Αυτούς τους ελεεινολόγησα περισσότερο από τους πρώτους.

Ειδα τρείς μοναχούς που εξυβρίσθησαν συγχρόνως.

Ο πρώτος δαγκώθηκε και ταράχθηκε αλλά δεν μίλησε.

Ο δεύτερος χάρηκε για τον εαυτό του,

αλλά λυπήθηκε για τον υβριστή.

Και ο τρίτος αφού αναλογίστηκε  την ψυχική βλάβη του υβριστή

έχυσε θερμά δάκρυα.

Ετσι έχεις εμπρός τον εργάτη του φόβου,

τον μισθωτό

και τον εργάτη της αγάπης...

Μόλις φανεί το φως υποχωρεί το σκότος...

Ομοίως μόλις ‘μυρίσει’ η ταπείνωση,

εξαφανίζεται κάθε πικρία και θυμός...

Ο θυμός δείχνει άνθρωπο γεμάτο υπερηφάνεια...

Κλίμαξ, Αγίου Ιωάννου του Σιναιτου

Εκδοσις Ιεράς Μονής Παρακλήτου.

Το ανώτερο χρέος του ανθρώπου. Νίκος Καζαντζάκης

« Κάθε άνθρωπος είναι θεάνθρωπος, σάρκα και πνέμα,

να γιατί το μυστήριο μιας ορισμένης θρησκείας, είναι πανανθρώπινο.

Σε κάθε άνθρωπο ξεσπάει η πάλη Θεού κι ανθρώπου,

και συνάμα η λαχτάρα της συμφίλιωσης.

Τις περισσότερες φορές η πάλη αυτή βαστάει λίγο,

δεν αντέχει μια αδύνατη ψυχή ν' αντιστέκεται καιρό πολύ στη σάρκα,

βαραίνει, γίνεται κι αυτή σάρκα, κι ο αγώνας παίρνει τέλος.

Μα στους υπεύθυνους ανθρώπους,

που έχουν μερόνυχτα καρφωμένα τα μάτια τους στο ανώτατο Χρέος,

η πάλη ανάμεσα στη σάρκα και στο πνέμα ξεσπάει χωρίς έλεος

και μπορεί να βαστάξει ως το θάνατο.

«'Όσο πιο δυνατή είναι η ψυχή κι η σάρκα,

τόσο κι η πάλη πιο γόνιμη

κι η τελική αρμονία πιο πλούσια.

Δεν αγαπάει ο Θεός τις αδύνατες ψυχές και τις πλαδαρές σάρκες.

Το πνέμα θέλει νά' χει να παλέψει με δυνατή, γεμάτη αντίσταση σάρκα,

είναι πουλί σαρκοβόρο, που ακατάπαυτα πεινάει,

τρώει σάρκα και την εξαφανίζει αφομοιώνοντάς τη».

« Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου

σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του.

Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι,

λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας

και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά

-θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους-

να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. 

Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν,

και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης..

Άλλον δεν έχει. ...» 

Ν.Καζαντζάκης

Πατημασιές στην άμμο...

Μια νύχτα, κάποιος άνδρας, είδε ένα όνειρο.
Ονειρεύτηκε, ότι περπατούσε με το Χριστό σε μία όμορφη παραλία.

Μπροστά του, ψηλά στον ουρανό
σαν σε οθόνη κινηματογράφου, έβλεπε σκηνές από τη ζωή του
ενώ κοιτάζοντας πίσω στην αμμουδιά,
έβλεπε το ζευγάρι από τα ίχνη
που άφηναν οι πατημασιές τους στην υγρή άμμο.

Ωστόσο σε κάποια σημεία της άμμου
υπήρχαν μόνο οι δικές του πατημασιές.

Παρατήρησε μάλιστα ότι αυτό συνέβαινε
όταν στην οθόνη του ουρανού προβάλονταν
οι πιο δύσκολες στιγμές της ζωής του...

Αυτό τον παραξένεψε ιδιαίτερα,
καθώς δεν μπορούσε να καταλάβει πως ο Χριστός τον εγκατέλειπε
σε αυτές τις στιγμές της δοκιμασίας...

Ρώτησε τον Κύριο για αυτό λέγοντας…
Κύριε, υποσχέθηκες πως αν αφιέρωνα τη ζωή μου σε Εσένα,
ποτέ δεν θα με εγκατέλειπες.

Που ήσουν όταν σε χρειαζόμουν
περισσότερο, πάνω στο μονοπάτι της ζωής μου;

Και ο Κύριος απάντησε…
Παιδί μου, ποτέ δε σε εγκατέλειψα.

Οταν έβλεπες ένα ζεύγος πατημασιών στην άμμο,
ήμουν εγώ που σε μετέφερα στην αγκαλιά μου...

Η δαμόκλειος σπάθη

O τύραννος των Συρακουσών Διονύσιος ο Πρεσβύτερος,

ήταν γνωστός για τα πλούτη και τη άνετη ζωή που απαλάμβανε στο παλάτι του.

Ένας από τους αυλικούς του, ο Δαμοκλής,

τον φθονούσε λοιπόν ανυπόφορα και συχνά τον μακάριζε.

Ο διορατικός Διονύσιος μία ημέρα λοιπόν τον ρώτησε

αν θα ήθελε να πάρει τη θέση του για μία ημέρα,

απολαμβάνοντας φυσικά όλα τα προνόμια του άρχοντα.

Ο Δαμοκλής δέχθηκε με χαρά αυτήν την απρόσμενη πρόσκληση.

Με διαταγή του ίδιου του Διόνυσου του φόρεσαν βασιλικά ενδύματα

τον έβαλαν να καθίσει στο θρόνο

και τον περιέβαλαν με όμορφες καλλονές

έτοιμες να ικανοποιήσουν όλες του τις επιθυμίες.

Καθώς ο Δαμοκλής απολάμβανε τις βασιλικές τιμές,

συνειδητοποίησε έντρομος

ότι ακριβώς πάνω από το κεφάλι του αιωρούνταν ένα μεγάλο σπαθί

το οποίο συγκρατούσαν λίγες τρίχες αλόγου,

οι οποίες θα μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να κοπούν,

με αποτέλεσμα η λεπίδα του σπαθιού να πέσει στο κεφάλι του.

Όταν ο Δαμοκλής ζήτησε εξηγήσεις ο Διόνυσος του απάντησε:

"Το σπαθί το τοποθέτησα εγώ ο ίδιος εκεί

για να να είμαι συνεχώς σε εγρήγορση,

ώστε να παίρνω τις σωστές αποφάσεις για το λαό μου

και να θυμάμαι σε πόσο μεγάλο κίνδυνο είναι η ζωή μου καθημερινά".

Ο Δαμοκλής συνειδητοποίησε έντρομος τότε

πόσο διαφορετική είναι η ζωή ενός Βασιλιά

συγκριτικά με αυτό που πίστευε

και ζήτησε αμέσως να μεταφερθεί στη παλαιά του θέση.

αδιαφορώντας τελείως για τα μεγαλεία και τις τιμές.

Ας ζούμε λοιπόν μια λιτή και ενάρετη ζωή,

και ας μην επιθυμούμε βασιλικές τιμές

για να μην κρέμεται η δαμόκλειος σπάθη

πάνω από το κεφάλι μας.