Το θέατρο της Ζωής.. Πήτερ Ουσπένσκυ.

Αν ένας άνθρωπος θέλει να καταξιωθεί κοινωνικά, 

πρέπει να επιτελεί με αφοσίωση 

τους ρόλους που του έχουν ανατεθει. 

Αν όμως θέλει να εργαστει πάνω στον Εαυτό του 

και να κατακτήσει την Αυτογνωσία 

θα πρέπει να αναζητήσει τον Ανθρωπο 

πίσω από τους ρόλους. 

Ο Ουσπένσκυ γράφει σχετικά.. 

.......................................................... 

 

Ο κάθες άνθρωπος 

έχει ένα καθορισμένο ρεπερτόριο ρόλων 

που παίζει στις συνηθισμένες περιστάσεις της ζωής. 

Βάλτε τον όμως, 

ακόμη και σε ελάχιστα διαφορετικές περιστάσεις 

και θα είναι ανίκανος να βρεί έναν κατάλληλο ρόλο:  

για λίγο γίνεται ο πραγματικός εαυτός του. 

Η μελέτη των ρόλων που παίζει ο άνθρωπος, 

αποτελεί ένα πολύ αναγκαίο μέρος 

της γνώσης του εαυτού. 

 

Το ρεπερτόριο του κάθε ανθρώπου 

είναι πολύ περιορισμένο. 

Έχει τουλάχιστον πέντε έξι από δαύτους: 

κανά δύο για την οικογένειά του, 

κανά δύο για το γραφείο του 

(έναν για υφιστάμενους του 

και έναν άλλο για τους προιστάμενούς του), 

έναν για τους φίλους του στο εστιατόριο 

και ίσως έναν που ενδιαφέρεται για υψηλές ιδέες 

 και αρέσουν οι διανοητικές συζητήσεις. 

 

Και ανάλογα με την περίπτωση, 

ο άνθρωπος ταυτίζεται πλήρως με έναν από αυτούς 

και είναι ανίκανος να διαχωρίσει τον εαυτό του απ'αυτόν. 

Βλέπω τους ρόλους, 

γνωρίζω το ρεπερτόριο μου και ιδιαίτερα, 

γνωρίζω πόσο περιορισμένος είμαι, 

σημαίνει ότι γνωρίζω πολλά. 

Αλλά το θέμα είναι ότι, έξω απ'αυτούς τους ρόλους, 

ο άνθρωπος αισθάνεται μεγάλη αμηχανία 

αν κάτι τον βγάλει έστω και για λίγο από το λούκι του, 

και βάζει όλες του τις προσπάθειες 

για να επιστρέψει 

σε κάποιον από τους συνηθισμένους του ρόλους. 

Μόλις ξαναπέσει στο λούκι, 

όλα αμέσως εξελίσσονται και πάλι ομαλά 

και το αίσθημα της αμηχανίας και της έντασης εξαφανίζεται. 

Έτσι είναι στη ζωή. 

Αλλά στην εργασία(για την Αυτογνωσία), 

για να παρατηρήσει κανείς τον εαυτό του, 

πρέπει να συμβιβαστεί μ'αυτή την αμηχανία και την ένταση. 

Μόνο δοκιμάζοντας αυτή την αμηχανία 

μπορεί ο άνθρωπος 

να παρατηρήσει πραγματικά τον εαυτό του. 

Και ο λόγος είναι φανερός. 

Οταν ο άνθρωπος δεν παίζει 

έναν από τους συνηθισμένους του ρόλους, 

όταν δεν μπορεί να βρεί 

έναν κατάλληλο ρόλο στο ρεπερτόριο του, 

νιώθει πως είναι γυμνός. 

Κρυώνει και ντρέπεται 

 και θέλει να φύγει να μην τον βλέπει κανείς. 

Αλλά τίθεται το ερώτημα: 

Τι θέλει; 

μια ήσυχη ζωή ή να εργαστεί πάνω στον εαυτό του; 

Αν θέλει μια ήρεμη ζωή, 

πρέπει βέβαια πάνω απ'όλα 

να μην μετακινηθεί από το ρεπερτόριο του. 

Στους συνηθισμένους του ρόλους, νιώθει άνετα και ήρεμα. 

Αλλά αν θέλει να εργαστεί πάνω στον εαυτό του, 

θα πρέπει να καταστρέψει την ηρεμία του. 

Δεν είναι δυνατόν να έχει και τα δύο.  

Αναζητώντας τον κόσμο του Θαυμαστού. 

Πήτερ Ουσπένσκυ. Πύρινος κόσμος.

H Μητέρα των Αρετών.

Αιχμαλώτησε την μητέρα 

και αυτή θα σου δώσει τα παιδιά, 

 είπεν ο Αγιος Ισαάκ ο Σύρος. 

Μάθε πρώτα 

πως να αποκτήσεις την δύναμι της προσευχής 

κ'έπειτα χωρίς δυσκολία 

θα κατορθώσεις την εφαρμογή 

όλων των άλλων αρετών. 

 

Η ακατάπαυστη εσωτερική προσευχή του Χριστού, 

είναι μία συνεχής αδιάκοπη επίκλησις 

του θείου Ονόματος του Ιησού Χριστού, 

με τα χείλη, 

με το Πνεύμα, 

και με την Καρδιά, 

ενώ συγχρόνως μεσ'το μυαλό 

σχηματίζεται η εικόνα της διαρκούς παρουσίας Του, 

σε κάθε ασχολία μας, 

σε κάθε στιγμή, 

σε κάθε τόπο, 

ακόμη και όταν κοιμώμεθα. 

 Η επίκλησις απότελείται από τα λόγια:

''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με''. 

Κάθησε κάτω μόνος σε σιωπή, 

χαμήλωσε το κεφάλι σου, 

κλείσε τα μάτια σου, 

ανάπνεε ήρεμα 

και φαντάσου ότι βλέπεις μες της καρδιάς σου τα βάθη. 

Κάνε ώστε οι σκέψεις σου να βαδίζουν απ'εκεί 

μέσ'την καρδιά σου 

και με το ρυθμό της αναπνοής λέγε,

 Κυριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με! 

 

Λέγε την επίκλησιν αύτην ελαφρά με τα χείλη σου 

ή καλύτερα με το μυαλό σου. 

Προσπάθησε να διώξεις κάθε άλλη σκέψη 

και με υπομονή και ηρεμία 

προχώρει επαναλαμβάνοντάς την συνεχώς'' 

Είτε στέκεσαι, 

είτε κάθεσαι 

κι όταν περπατής 

κι όταν είσαι ξαπλωμένος ακόμη, 

λέγε χωρίς διακοπή:  

''Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με''. 

  

Ο Θεός θα σε βοηθήσει 

και με τον τρόπο αυτό 

θα κατορθώσης να φθάσης εις το σημείο, 

που της καρδιάς η ενεργητικότης 

γίνεται ακατάπαυστη''.

Αλλ'ακόμη πόσο θαυμάσιο, 

πόσον ευχάριστο, 

και πόσο παρηγορικό πράγμα είναι, 

όταν ο Θεός ευαρεστήται να χαρίσει 

το δώρο της αυτοενεργούσης πνευματικής Προσευχής, 

καθώς και το δώρο της καθάρσεως της ψυχής 

από κάθε γήινη αίσθηση! 

Είναι μία κατάστασις 

που είναι αδύνατον να περιγραφή, 

και η ανακάλυψις αυτού του μυστηρίου 

είναι μία πρόγευσις, εις την γη, 

της ευλογίας των ουρανών, του Παραδείσου.  

...................................................................

Τώρα πλέον προχωρώ 

με την ακατάπαυστην επανάληψη 

της Προσευχής του Χριστού, 

που είναι για μένα 

το πιο πολύτιμο πράγμα εις τον κόσμον αυτό. 

 Μερικές φορές βαδίζω 

πενήντα έως πενήντα πέντε χιλιόμετρα την ημέρα 

και αισθάνομαι ότι δεν περπατώ καθόλου, 

επειδή το μόνο γεγονός που καταλαβαίνω 

είναι προσευχή. 

Οταν το πικρό κρύο με περονιάζη, 

αρχίζω την προσευχή του Χριστού 

και μια γλυκειά θερμότης 

απλώνεται σε όλο το κορμί μου. 

Όταν η πείνα αρχίζει να με κυριεύει, 

το όνομα του Ιησού με κάνει να την λησμονώ τελείως. 

Όταν οι ρευματισμοί 

απλώνονται εις τα πόδια και την πλάτη μου, 

προσηλώνω τις σκέψεις εις την Προσευχή του Ιησού 

και έτσι δεν αισθάνομαι τον πόνο. 

Όταν κανείς μου κάνει κακό, 

σκέπτομαι αμέσως, 

''πόσο γλυκειά είναι του Ιησού η Προσευχή'' 

και η βλάβη και η προσβολή, φεύγουν και εξαφανίζονται. 

Δεν με ενδιαφέρει τίποτα 

από τις φασαρίες του κόσμου αυτού. 

Το μονο που με ικανοποιεί, 

είναι να βρίσκομαι μόνος, 

να προσεύχομαι αδιάλειπτα, 

και κάνοντας αυτό γεμίζω από χαρά. 

Ο Θεός γνωρίζει 

τι μεγάλο πράγμα έχει συντελεσθή σε μένα τον αμαρτωλο.

Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού. 

Εκδόσεις Παπαδημητρίου.