Ό σοφός και ο κοιμισμένος.. Ιστορία των Σούφι

Τα φάρμακα δεν έχουν πάντα γλυκιά γεύση..

Λέει ένας μύθος των Σούφι

......................................................

Κάποιος άνθρωπος είχε αποκοιμηθεί στο ύπαιθρο. 

Ένα δηλητηριώδες ερπετό 

άρχισε να μπαίνει στο στόμα του. 

Εκείνη τη στιγμή περνούσε κάποιος σοφός, 

καβάλα στ’άλογό του και τα είδε όλα. 

Προσπάθησε να εμποδίσει το ερπετό να μπεί, 

αλλά δεν πρόλαβε. 

Τότε, έδωσε στον κοιμισμένο ένα πολύ δυνατό χτύπημα 

για να τον ξυπνήσει. 

Μετά, τον υποχρέωσε με σκληρότητα 

να πάει κάτω από ένα δέντρο, 

εκεί κοντά, 

όπου υπήρχαν πολλά σάπια φρούτα πεσμένα χάμω. 

Ο καβαλάρης τον υποχρέωσε να φάει τόσα 

όσα δεν μπορούσε να φάει άλλο. 

Ο άνθρωπος διαμαρτυρόταν και φώναζε, 

ρωτώντας τι είχε κάνει και του φερόταν έτσι. 

Μετά ο καβαλάρης 

ανάγκασε τον άνθρωπο να τρέχει μπροστά του 

μέχρι που φουσκάλιασαν το πόδια του. 

Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που, 

ύστερα από κάμποσες ώρες, 

ο δρομέας ξέρασε και έβγαλε όλα όσα είχε καταπιεί. 

Τότε είδε το απαίσιο ερπετό  

και  κατάλαβε ότι αυτό ήταν η αιτία 

για την κακομεταχείρηση του καβαλάρη. 

Στο δρόμο της σοφίας των Σούφι. 

Εκδόσεις Μπουκουμάνης.

Χριστός Ανέστη χαρά μου.. Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ

Η ψυχή που πληγώνεται από το Θείο Έρωτα, 

βιώνει διαρκώς μέσα της 

την Αναστάσιμη Χαρά του Χριστού. 

Αυτή τη Χαρά μεταδίδει μυστικά 

και στους γύρω της..

............................................................... 

Κάποιος μοναχός της μονής του Σάρωφ 

κυριεύτηκε από μελαγχολία. 

Μία φορά που ένιωσε να φτάνει στην απόγνωση, 

ζήτησε την συμπαράσταση ενός αδελφού. 

Βγήκαν και οι δύο έξω από την μονή μετά τον εσπερινό 

και άρχισαν να περπατούν στον κήπο 

και να παρηγορούνται με την συζήτηση. 

Πλησίασαν στον στάβλο της μονής. 

Εκεί κοντά άρχιζε το δρομάκι 

που οδηγούσε στην πηγή του Οσίου Σεραφείμ. 

Ο άρρωστος αδελφός θέλησε ν’αλλάξει κατεύθυνση, 

για να μην συναντηθεί με τον Στάρετς 

σ’αυτήν τη ψυχική κατάσταση. 

Πρίν όμως προφτάσουν ν’απομακρυνθούν, 

τον βλέπουν να έρχεται προς το μέρος τους. 

Οι δύο μοναχοί έπεσαν με σεβασμό στα πόδια του. 

Εκείνος τους ευλόγησε 

και τους μίλησε με ασυνήθιστη καλοσύνη. 

Σαν στοργικός πατέρας! 

Κατόπιν άρχισε να ψάλλει 

ένα τροπάριο της ένατης ωδής 

του μικρού παρακλητικού κανόνος της Θεοτόκου, 

που ψάλλεται σε κάθε θλίψη και δοκιμασία: 

«Χαράς μου την καρδίαν 

πλήρωσον παρθένε, 

η της χαράς δεξαμένη το πλήρωμα, 

της αμαρτίας την λύπην εξαφανίσασα».

Ύστερα χτύπησε το πόδι του στη γη και είπε: 

-Δεν μας επιτρέπεται να μελαγχολούμε. 

Ό Χριστός νίκησε τα πάντα! 

Ανέστησε τον Αδάμ! 

Ελευθέρωσε την Έυα! 

Θανάτωσε τον Θάνατο! 

Η ψυχική κατάσταση του στάρετς 

μεταδόθηκε στην ψυχή των αδελφών. 

Ζωογονημένοι τώρα με την χαρά του, 

επέστρεψαν στην μονή ειρηνικοί! 

Χαρίσματα και Χαρισματούχοι. Τόμος πρώτος. 

Εκδοση Ιεράς μονής Παρακλήτου.