Κοινωνία Προσώπων. Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ

Η όλη προσπάθεια στην Πνευματική ζωή, 

είναι να αποκαταστήσει ο άνθρωπος 

την χαμένη επικοινωνία με το θεό. 

Ποια όμως είναι η προϋπόθεση γι'αυτήν την επικοινωνία; 

Γράφει ο Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ.

.................................................................

 Μία συνάντηση είναι αληθινή, 

μόνο εφόσον τα συναντώμενα πρόσωπα είναι αληθινά. 

Υπ’αυτήν την έννοια, εμείς νοθεύουμε αυτή τη συνάντηση. 

Όχι μόνο στον εαυτό μας 

αλλά και στην εικόνα που έχουμε για το Θεό, 

μας είναι δύσκολο να είμαστε αληθινοί. 

Μέσα στην ημέρα 

αλλάζουμε συνεχώς το κοινωνικό μας πρόσωπο έτσι,

που να καταντά αγνώριστο στους άλλους 

αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. 

Τα ποικίλα πρόσωπα που παρουσιάζουμε στο Θεό 

δεν είναι ο εαυτός μας. 

Υπάρχει κάτι από τον εαυτό μας μέσα στο καθένα, 

αλλά λείπει το συνολικό πρόσωπο. 

Γιαυτό το λόγο μια προσευχή 

που θα μπορούσε να βγεί δυναμικά 

μέσα απ’την καρδιά του αληθινού προσώπου, 

χάνεται στα εναλλασσόμενα σκιάχτρα του εαυτού μας 

που προσφέρουμε στο Θεό.

Είναι εξαιρετικά σημαντικό 

να βρούμε την προσωπική ενότητα μας, 

τη βασική μας ταυτότητα.

Διαφορετικά δεν θα μπορέσουμε να συναντήσουμε το Θεό 

«εν αληθεία». 

Πρέπει να προσπαθήσουμε ν’ανακαλύψουμε 

το αληθινό μας πρόσωπο, 

το μυστικό πρόσωπο, 

τον πυρήνα του προσώπου προς τον οποίον οδεύουμε, 

και τη μοναδική αιώνια αλήθεια που ενυπάρχει μέσα μας. 

Η ανακάλυψη αυτή είναι δύσκολη 

γιατί χρειάζεται να πετάξουμε στην άκρη 

όλα τα ψεύτικα ομοιώματά μας.

Από καιρό σε καιρό ξεπηδά από μέσα μας κάτι γνήσιο, 

όταν ξεχνιόμαστε, 

κι ο αληθινός βαθύτερος εαυτός μας 

βγαίνει στην επιφάνεια. 

Σε στιγμές που μας συμπαρασύρει η χαρά, 

έτσι που να αδιαφορούμε αν κάποιος μας παρακολουθεί 

ή όταν πάλι ξεχνάμε τον εαυτό μας 

σε στιγμές μεγάλου πόνου, 

σε στιγμές που μας καταλαμβάνει 

βαθιά θλίψη ή δέος.

Σ’αυτές τις στιγμές 

βλέπουμε κάποιο μέρος του πραγματικού εαυτού μας. 

Δεν περνάει όμως λίγη ώρα και το αποστρεφόμαστε 

γιατί δε θέλουμε να’ρθουμε αντιμέτωποι μ’αυτό το πρόσωπο. 

Το φοβόμαστε, μας αποπροσανατολίζει. 

Εν τούτοις αυτό είναι το μόνο πραγματικό πρόσωπο 

που υπάρχει μέσα μας. 

Και ο Θεός μπορεί να σώσει αυτό το πρόσωπο, 

όσο αποκρουστικό κι αν φαίνεται, 

επειδή είναι αληθινό. 

Ο Θεός δεν μπορεί να σώσει το φανταστικό πρόσωπο 

που προσπαθούμε να Του δείξουμε 

ή να δείξουμε στους άλλους και στον εαυτό μας. 

Θέλει Τόλμη η Προσευχή. 

Επίσκοπος Αντώνιος του Σουρόζ. Εκδόσεις Ακρίτας.

Σύνορα η Αγάπη δε γνωρίζει...Οσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

Παλιά συνηθίζαμε κατά την εορτή  των Θεοφανείων, 

ν’αγιάζουμε τα σπίτια. 

Κάποια χρονιά επήγα κι εγώ κι αγίαζα. 

Χτυπούσα τις πόρτες των διαμερισμάτων, 

μου ανοίγανε κι έμπαινα ψάλλοντας: “ 

«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε..». 

Όπως πήγαινα στην οδό Μαιζώνος, 

βλέπω μια σιδερένια πόρτα. 

Ανοίγω, μπαίνω μέσα στην αυλή, 

που ήταν γεμάτη μανταρινιές, πορτοκαλιές, λεμονιές, 

και προχωρώ στη σκάλα.

Ήταν μία σκάλα εξωτερική που ανέβαινε πάνω 

και κάτω είχε ένα υπόγειο. 

Ανέβηκα τη σκάλα, 

χτυπάω την πόρτα και παρουσιάζεται μία Κυρία. 

Αφού μου άνοιξε, εγώ άρχισα κατά τη συνήθειά μου 

το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε..» 

Με σταματάει απότομα. 

Εν τω μεταξύ με ακούσανε 

και δεξιά και αριστερά στο διάδρομο βγαίνανε κοπέλες 

απ’τα δωμάτια. 

«Κατάλαβα, έπεσα σε οίκο ανοχής», είπα μέσα μου. 

Η γυναίκα μπήκε μπροστά μου να μ’εμποδίσει. 

–Να φύγεις μου λέει. 

Δεν κάνει αυτές να φιλήσουν το Σταυρό. 

Να φιλήσω εγώ το Σταυρό και να φύγεις σε παρακαλώ. 

Εγώ τώρα πήρα σοβαρό και επιτιμητικό ύφος 

και της λέω. –Εγώ δεν μπορώ να φύγω! 

Εγώ είμαι Παπάς, δεν μπορώ να φύγω! 

Ήρθα εδώ ν’αγιάσω. 

Ναί αλλά δεν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές. 

–Μα δεν ξέρουμε 

αν κάνει να φιλήσουν το Σταυρό αυτές ή εσύ. 

Διότι αν με ρωτήσει ο Θεός 

και ζητήσει να Του πω ποιος κάνει να φιλήσει το Σταυρό ,

οι κοπέλες ή εσύ, 

μπορεί να έλεγα: 

«Οι κοπέλες κάνει να τον φιλήσουν και όχι εσύ. 

Οι ψυχές τους είναι πιο καλές από τη δική σου» 

Εκείνη τη στιγμή εκοκκίνησε λίγο. 

Της λέω λοιπόν. 

–Άσε τα κορίτσια να φιλήσουν το Σταυρό. 

Τους έκανα νόημα να πλησιάσουν. 

Εγώ πιο μελωδικά από πρώτα έψαλλα 

το «Εν Ιορδάνη Βαπτιζομένου Σου Κύριε..», 

διότι είχα μιά χαρά μέσα μου, 

που ο Θεός οικονόμησε τα πράγματα 

να πάω και σ’αυτές τις ψυχές. 

Φιλήσανε όλες το Σταυρό.

 Ήταν περιποιημένες με τις πολύχρωμες φούστες κλπ. 

Και τους είπα: -Παιδιά μου, χρόνια πολλά. 

Ο Θεός μας αγαπάει όλους. 

Είναι πολύ καλός και «βρέχει επί δικαίους και αδίκους». 

Όλοι τον έχουμε Πατέρα 

και για όλους μας ενδιαφέρεται ο Θεός.

Μόνο να φροντίσουμε να Τον γνωρίσουμε 

και να τον Αγαπήσουμε κι εμείς 

και να γίνουμε καλοί. 

Να τον αγαπήσετε και θα δείτε πόσο ευτυχείς θα είστε. 

Κοιτάζανε απορημένες. 

Κάτι πήρε η Ψυχούλα τους η ταλαιπωρημένη. 

–Χάρηκα, τους λέω τέλος, 

που μ’αξιώσε ο Θεός να έλθω σήμερα 

και να σας αγιάσω. 

Χρόνια πολλά! 

–Χρόνια πολλά, είπαν κι εκείνες κι έφυγα. 

Βίος και λόγοι. 

Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου. 

Εκδόσεις Ιερά μονή Χρυσοπηγής. Χανιά 2003.

Είσαι Σπουδαίος Ανθρωπάκο.. Βίλχελμ Ράιχ

Ναί, Ανθρωπάκο, έχεις βάθος μέσα σου 

μόνο που δεν το ξέρεις. 

Φοβάσαι θανάσιμα το βάθος της ψυχής σου, 

γι’αυτό δεν το αισθάνεσαι και δεν το βλέπεις. 

Γι’αυτό σε πιάνει ίλιγγος 

όταν κοιτάζεις κάτω 

και τρικλίζεις σαν νάσαι στο χείλος της αβύσσου. 

Φοβάσαι πως θα πέσεις 

και θα χάσεις την ατομικότητά σου 

αν αφήσεις τον εαυτό σου ελεύθερο. 

Με την καλύτερη διάθεση να γνωρίσεις τον εαυτό σου 

φθάνεις πάντα στα ίδια συμπεράσματα: 

Μικρός, 

απάνθρωπος, 

ζηλιάρης, 

λαίμαργος, 

ύπουλος. 

Αν δεν ήσουν βαθύς στα τρίσβαθά σου, 

Ανθρωπάκο, 

δε θα έγραφα αυτά τα λόγια σε σένα. 

Το βάθος τούτο μέσα σου αποτελεί το μεγάλο μέλλον σου. 

Το μόνο που θέλω είναι 

να ξεσκεπάσω τον Ανθρωπάκο μέσα σου 

που σου καταστρέφει τη ζωή για χιλιάδες χρόνια. 

Είσαι σπουδαίος Aνθρωπάκο, 

όταν δεν είσαι μικρός και μικροπρεπής.

Είσαι μεγάλος όταν κάνεις τη δουλεία σου με αγάπη,

όταν ευτυχείς ασχολούμενος 

με τη χαρακτική, 

το κτίσιμο, 

τη ζωγραφική, 

τη διακόσμηση, 

τη σπορά, 

όταν αντλείς ευχαρίστηση από τον γαλάζιο ουρανό, 

απ’το ελάφι, 

απ’τη δροσιά, 

απ’τη μουσική και το χορό, 

απ’το μεγάλωμα των παιδιών σου,

κι απ’το όμορφο σώμα της γυναίκας ή του άντρα σου.

Μόνο ένα πράγμα έχει σημασία: 

Να περάσεις τη ζωή σου με υγεία και ευτυχία. 

Ακολούθησε τη φωνή της καρδιάς σου 

ακόμη και αν σε οδηγεί 

έξω από το μονοπάτι των άτολμων ψυχών. 

Να μη γίνεσαι σκληρός και να μην πικραίνεσαι , 

όταν η ζωή καμία φορά σε βασανίζει. 

‘Εκατομμύρια άνθρωποι εσείς, 

σας αγκαλιάζω, 

μ’ένα φιλί για όλο τον κόσμο’. 

Νιώθω τη φλογερή επιθυμία 

να μάθει κάποτε αυτή η ζωή 

να διεκδικεί τα δικαιώματά της 

και ν’αλλάξει τη νοοτροπία των σκληρών και δειλών ψυχών 

που κάνουν τα κανόνια να βροντούν. 

Το κάνουν αυτό μόνο και μόνο 

επειδή η ζωή τους ξέφυγε μέσα απ’τα χέρια. 

Και αγκαλιάζω το γιόμου που με ρωτάει: 

Πατέρα ο ήλιος έφυγε.

Πού πήγε; 

Θα ξαναγυρίσει γρήγορα; 

Και του απαντώ:

“Ναί γιέ μου θα ξαναγυρίσει γρήγορα 

για να μας ζεστάνει”.

Άκου ανθρωπάκο! Βίλχελμ Ράιχ. 

Εκδόσεις Αποσπερίτης.