Το μυστικό του ταξιτζή. Πάτερ Πορφύριος

Μιὰ μέρα,

ὁ Γέροντας Πορφύριος πῆρε τρία πνευματικά του παιδιά,

γιὰ νὰ τελέσει ἕναν Ἑσπερινὸ σὲ κάποιο μοναστήρι.

Ἀρχικά, εἴπανε νὰ πᾶνε μὲ τὰ πόδια·

ἀφοῦ, ὅμως, περπάτησαν κάποια ἀπόσταση

καὶ ἐπειδὴ ὁ Γέροντας ἦταν κουρασμένος,

ἀπoφάσισαν νὰ πάρουν ΤΑΞΙ.

 Ἀμέσως φάνηκε ἕνα ΤΑΞΙ

καὶ τὰ πνευματικά του παιδιὰ του έκαναν νεῦμα νὰ σταματήσει.

Τότε ο Γέρoντας Πορφύριος τους είπε:

ὅταν μποῦμε μέσα, μὴ μιλήσει κανένας στὸν ὁδηγό.

Μόνον ἐγὼ θὰ τοῦ μιλάω..

Μόλις ξεκίνησε,

ἄρχισε ὁ ὁδηγὸς τοῦ ΤΑΞΙ νὰ καταφέρεται ἐναντίον τῶν κληρικῶν

καὶ νὰ τοὺς κατηγορεῖ ασταμάτητα.

Ἔτσι δὲν εἶναι βρὲ παιδιά;

Τί λέτε κι’ ἐσεῖς;  ἔλεγε ὁ ὁδηγὸς τοῦ ΤΑΞΙ στὰ παιδιά,

ἀλλὰ ἐκεῖνα, ὅμως, «τσιμουδιά»,

κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ Γέροντος Πορφυρίου.

Ἀφοῦ, λοιπόν,

εἶδε καὶ ἀποεῖδε ὅτι δὲν τοῦ ἀπαντοῦσαν τὰ παιδιά,

στράφηκε στὸ Γέροντα:

Ἔτσι δὲν εἶναι παππούλη; Τί λὲς κι’ ἐσύ;

Δὲν εἶναι ἀλήθεια αὐτὰ τὰ πράγματα ποῦ τὰ γράφουν κι οἱ ἐφημερίδες;

Τοῦ λέει, τότε, ὁ Γέροντας Πορφύριος:…

Παιδί μου, θὰ σοῦ πῶ μιὰ μικρὴ ἱστορία.

Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ἀπὸ τὸ τάδε μέρος (τὸ ἀνέφερε),

ποὺ εἶχε ἕναν ἡλικιωμένο γείτονα,

ὁ ὁποῖος εἶχε ἕνα μεγάλο κτῆμα.

Μιὰ νύχτα, τὸν σκότωσε καὶ τὸν ἔθαψε.

Στὴ συνέχεια, μὲ διάφορα πλαστὰ χαρτιά,

πῆρε τὸ χτῆμα τοῦ γείτονά του καὶ τὸ πούλησε.

Καὶ ξέρεις τί ἀγόρασε μὲ τὰ χρήματα τὰ ὁποῖα πῆρε πουλώντας αὐτὸ τὸ χτῆμα;

Ἀγόρασε ἕνα… ΤΑΞΙ !!!

Ὁ ὁδηγός, συγκλονισμένος, σταματᾶ στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου.

Μὴν πεῖς τίποτε παππούλη·

μόνο ἐγὼ κι’ ἐσὺ τὸ ξέρουμε…

Ὄχι, παιδί μου· τὸ ξέρει κι’ ὁ Θεός!

Καὶ νὰ φροντίσεις ἀπὸ ἐδῶ καὶ μπρὸς ν’ ἀλλάξεις ζωή!



Διόραση. Γέρων Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης

Οταν ο Νους του ανθρώπου καθαρισθεί και φωτισθεί,

τότε εκτός από τον δικό του φωτισμό,

δέχεται επιπλέον και τον φωτισμό της θείας χάριτος,

ωστε αυτή να διαμένει μόνιμα σε αυτόν,

οπότε τον αρπάζει σε θεωρίες ,

όπως και όσο γνωρίζει αυτή.

Καθόμουν εδώ στο παράθυρο γονατιστός στα κουρέλια μου

και έλεγα την ευχή.

Σε μια στιγμή όπως κρατούσα τον νού μου στην ένεργεια της ευχής

αυξήθηκε περισσότερο το Φως 

και ο Νους μου αρχισε να πλατύνεται  και να περισσεύει τόσο,

που  όλα μου έγινα  φωτεινά πια

και έβλεπα όλη την πλευρά του τόπου μας,

από τα Κατουνάκια ώς τα μοναστήρια κάτω μέχρι τη Δάφνη

καθώς και πίσω μου

ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΦΑΝΕΣ Η ΑΓΝΩΣΤΟ...

Το Φως πάλι δεν ήταν όπως το φυσικό που δίνει ο Ηλιος

ή το τεχνητό που κάνουν οι ανθρωποι..

Ηταν φως εξαίσιο, λευκό, αύλο,

που δεν είναι μόνο εξωτερικό, όπως το φυσικό.

Το φώς εκείνο βρίσκεται και μέσα στον άνθρωπο,

το αισθάνεται σαν ιδική του πνοή,

τον γεμίζει σαν τροφή και αναπνοή,

τον ελαφρύνει από το φυσικό του βάρος

και τον μεταμορφώνει ώστε να μην ξέρει αν έχει σώμα  και βάρος.

Τότε είδα τον Πατερ Αθανάσιο να έρχεται προς εμάς

από τη στράτα του Αγίου Παύλου

φορτωμένος με το μεγάλο ντορβά του.

Εμεινα παρακολουθώντας τον μέχρι ότου ηλθε εδώ.

Εβλεπα όλες τις κινήσεις του:

που κάθονταν να ξεκουραστεί, ή ακουμπούσε το φορτίο του,

στην πηγή της Αγίας Άννας ,

στον μύλο που σταμάτησε και ηπιε νερό,

μέχρι να φτάσει στην πόρτα μας , νά πάρει το κλειδί,

να ανοίξει και να μπεί μέσα , να έρθει μπροστά μου

και να βάλει μετάνοια..

Πνευματικαί εμπειρίαι: Γεροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού.

εκδόσεις Ορθόδοξη Κυψέλη.



Η απεραντοσύνη της σιωπής. Κρισναμούρτι

Η σιωπή είναι πράγματι η υπέρτατη μορφή μιας ύψιστης τάξης.

Έτσι η σιωπή δεν είναι κάτι που μπορείς να το καταφέρεις,

να προσπαθήσεις να εξασκηθείς

η να προσπαθήσεις να έχεις επίγνωση του.

Τη στιγμή που έχεις επίγνωση ότι είσαι σιωπηλός,

αυτό δεν είναι σιωπή.

Η σιωπή είναι η ύψιστη μαθηματική τάξη 

και μέσα σε αυτή τη σιωπή 

τα άλλα μέρη του εγκεφάλου που δεν χρησιμοποιούνταν,

ενεργοποιούνται,

δραστηριοποιούνται πλήρως.

Ο εγκέφαλος καθώς δεν βρίσκεται σε σύγκρουση,

έχει τεράστιο χώρο,

και ο χώρος αυτός δεν έχει όρια.

Η ΣΚΕΨΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΕ ΑΥΤΟΝ..

Και τι βρίσκεται μέσα σε αυτόν τον απέραντο χώρο

δεν μπορεί κανείς να σας το πει,

γιατί είναι απολύτως αδύνατο να περιγραφεί...

Οποιοσδήποτε προσπαθεί να το περιγράψει,

ή προσπαθεί να το πλησιάσει απλά με την επανάληψη λέξεων,

βεβηλώνει κάτι άγιο, ιερό...

Τζ. Κρισναμούρτι. Αυτό το Φως μέσα μας.

Εκδόσεις ΣωμαΝους.

Η μεγαλύτερη νίκη του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στην ιστορία εμφανίστηκαν πολλοί μεγάλοι κατακτητές.

Ελάχιστοι όμως κατάφεραν

μαζί με τις χώρες να κατακτήσουν και τις καρδιές των λαών.

Ο σπουδαιότερος όλων ήταν σίγουρα ο Μέγας Αλέξανδρος.

Αναφέρεται από ιστορικές πηγές το εξής γεγονός:

Οταν η μητέρα του Δαρείου έμαθε την φοβερή είδηση

του θανάτου με μεγάλου βασιλιά,

πένθησε με τον πιό βίαιο τρόπο.

Αποφάσισε να μην βάλει τροφή στο στόμα της

και να μη ξαναδεί ποτέ το φώς.

Πέντε ημέρες μετά την αποφάση της αυτή πέθανε.

Η μητέρα που άντεξε την καταστροφή και το θάνατο του γιού της,

δεν αντεξε το θάνατο  εκείνου

που είχε νικήσει και καταστρέψει το γιό της.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΗΘΙΚΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ...

Πηγή : Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τ Δ, σ 213



Ποιόν ηγέτη προτιμάτε..;

Ας υποθέσουμε ότι γίνονται εκλογές ενός νέου ηγέτη

και η αναμέτρηση είναι άκρως αμφίρροπη

Η ψήφος σας είναι η πλέον καθοριστικη!

Παρακάτω παρατίθενται ορισμένα βιογραφικά στοιχεία των υποψηφίων.

Όλοι είναι πραγματικά πρόσωπα και ικανότατοι πολιτικοί.

                                                        Πρώτος υποψήφιος:

Συναλλάσσεται με διεφθαρμένους πολιτικούς και συμβουλεύεται αστρολόγους.

Έχει δυο ερωμένες.

Καπνίζει σαν φουγάρο και πίνει 8-10 μαρτίνι ημηρεσίως.

Δεύτερος υποψήφιος:

Το έδιωξαν δυο φορές από το γραφείο,

κοιμάται μέχρι τις 12:00 το μεσημέρι,

πήρε όπιο στο πανεπιστήμιο και πίνει 1 λίτρο ουίσκι κάθε απόγευμα.

Τρίτος υποψήφιος:

Έχει παρασημοφορηθεί ως ήρωας πολέμου,

είναι ως επι το πλείστον χορτοφάγος,

δεν καπνίζει,

πίνει πολύ σπάνια καμία μπυρίτσα

και δεν έχει αποδεδειγμένα εξωσυζυγικές σχέσεις.

Διαλέξτε!

Λοιπόν!

Πρώτος: Franklin D. Roosvelt.

Δεύτερος: Winston Churchill.

Τρίτος: Adolph Hitler.

Εμείς άραγε τι θα κάναμε αν είμασταν παγκόσμιοι ηγέτες...;