Οσo παραγεμίζουμε τον εαυτό μας
με ποικίλες ηδονές, φιλοδοξίες και ιδιοκτησίες,
ίσως
να μην έχουμε πια χώρο για την ψυχή
μας...
Και τότε οΤόμας Ελλιοτ ισως μας πει...
Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
Είμαστε οι παραγεμισμένοι άνθρωποι
Που σκύβουμε μαζί
Καύκαλα μ'άχερα γεμάτα. Αλίμονο!
Οι σ τ ε γ ν έ ς μας φωνές
σαν ψιθυρίζουμε μαζί
είναι ήσυχες και ασήμαντες
σαν τον αγέρα στο ξερό χορτάρι
ή σε σπασμένα γυαλικά των ποντικών το ποδάρι
Μες στο ξερό μας το κελάρι.
Μορφή χωρίς σχήμα,
Σ κ ι ά δίχως χρώμα,
Παραλυμένη Δύναμη
Γνέψιμο χωρίς κίνηση˙
Εκείνοι που ταξίδεψαν
με ί σ ι ε ς μ α τ ι έ ς ,
στου θανάτου την άλλη Βασιλεία
μας θυμούνται —α! θυμούνται—
όχι σα να'μαστε χαμένες
παράφορες ψυχές, μα μοναχά
Οι κ ο ύ φ ι ο ι ανθρώποι
Οι π α ρ α γ ε μ ι σ μ έ ν ο ι ανθρώποι.
Θ Σ Ελιοτ. Η ερημη χώρα. Μετάφραση Γιώργος Σεφέρης
Εκδόσεις
Ικαρος
